• اختلال دو قطبی نوع یک: ویژگی اساسی اختلال دو قطبی نوع یک این است که فرد یک دوره شیدایی –دوره مانیا- کامل را تجربه می کند -هر چند ممکن است شیدایی اول بروز کند و بعد دوره هیپومانی یا دوره افسردگی را به دنبال داشته باشد.

• اختلال دو قطبی نوع دو: اختلال دوقطبی نوع دو به وقوع –یا سابقه- یک یا چند حمله ی افسردگی اساسی و حداقل یک دوره هیپومانی نیاز دارد . علاوه بر این، هرگز دوره کامل شیدایی را به همراه ندارد.

• اختلال سیکلوتایمی: حداقل دو سال – یا یک سال در کودکان و نوجوانان- علایم زیادی از هیپومانیا و دوره های افسردگی دیده می شود که شدت آن کمتر از افسردگی ماژور است.
• اختلالات دیگر: مصرف دارو، الکل یا عارضه ای جسمی مثل بیماری کوشینگ، ام اس یا سکته مغزی باعث بروز اختلال دو قطبی و اختلالات شبیه آن می شود.

مانیا و هیپومانیا

• خود بزرگ انگاری
• چشم انداز اغراق آمیز مثبت
• کاهش قابل توجه نیاز به خواب
• بی اشتهایی و کاهش وزن
• تکلم سریع، ایده ها ی رویایی، تکانشگری یا نیروی آنی
• ایده های جدید با موضوعات زودگذر
• تمرکز ضعیف یا به راحتی مختل شونده
• افزایش سطح فعالیت
• درگیر شدن بیش از معمول در فعالیت های لذت بخش
• تصمیمات مالی غلط، هزینه زیاد برای خوشگذرانی
• تحریک پذیری بیش از حد، رفتار پرخاشگرانه

دوره افسردگی ماژور

• ناراحتی؛ احساس غم، تهی بودن، ناامیدی یا به آسانی گریه کردن – در کودکان و نوجوانان به صورت تحریک پذیری مشاهده می شود.
• کاهش وزن قابل توجه بدون اینکه رژیم غذایی گرفته باشد، افزایش وزن، کاهش یا افزایش اشتها -در کودکان، عدم افزایش وزن آنچنان که انتظار می رود می تواند نشانه ای از افسردگی باشد
• احساس غم و اندوه یا ناامیدی
• از دست دادن علاقه به فعالیت های لذت بخش یا معمول
• بی خوابی یا خواب زیاد
• از دست دادن انرژی و بی حالی مداوم
• احساس گناه و یا عزت نفس پایین
• مشکل در تمرکز
• افکار منفی در مورد آینده
• صحبت درباره خودکشی یا مرگ یا اقدام به خودکشی

علایم دیگر

علایم کودکان و نوجوانان

• تفاوت های بیولوژیکی: مغز مبتلایان به اختلال دو قطبی دچار تغییرات فیزیکی می شود. تاثیر این تغییرات هنوز مشخص نیست، اما می تواند عامل این عارضه باشد.
• ژنتیک: احتمال ابتلا به اختلال دو قطبی در کسانی که یکی از بستگان درجه یک آنها دچار این عارضه است بیشتر است. محققان در حال پیدا کردن ژن مربوط به این بیماری هستند.

عوامل خطرساز

• ابتلای یکی از بستگان درجه یک مثل خواهر، برادر یا پدر و مادر
• دوره های استرس شدید مثل مرگ عزیزان
• سوء مصرف دارو یا مواد مخدر و الکل

عوارض اختلال دوقطبی

• سوء مصرف دارو یا الکل و مواد مخدر
• خودکشی یا اقدام به آن
• مشکلات حقوقی یا مالی
• بر هم خوردن روابط فردی
• عملکرد ضعیف در محیط کار یا مدرسه

عوامل سهیم در وخامت اختلال دو قطبی

• اختلال اضطراب
• اختلال اشتها
• اختلال کم توجهی بیش فعالی
• سوء مصرف دارو و الکل و مواد مخدر
• بیماری های جسمی مانند بیماری های قلبی، تیرویید، سردرد یا چاقی

• درمان مداوم: اختلال دو قطبی یک عارضه مادام العمر است و حتی در دوره بهبودی باید فرایند درمان را ادامه داد. کسانی که درمان خود را در دوره بهبودی قطع می کنند بیشتر در معرض وخیم شدن علایم هستند.
• برنامه های درمانی روزانه: این برنامه های برای دریافت پشتیبانی و مشاوره در هنگام شدید شدن علایم است.
• درمان سوء مصرف دارو
• بستری شدن در بیمارستان

• داروهای تثبیت کننده خلق و خو: در این زمینه دارو هایی مانند لیتیوم، والپروئیک اسید، دی والپروئکس سدیم، کاربامازپین و لاموتریژین تجویز می شوند.
• داروهای ضد روان پریشی یا آنتی سایکوتیک: الانزاپین، ریسپریدون، کوئتیاپین، آریپیپرازول، زیپراسیدون، لوراسیدون و آسناپین.
• داروهای ضد افسردگی – ضد روان پریشی: سیمبیاکس
• دارو های ضد اضطراب: بنزودیازپین
• داروهای ضد افسردگی

• دارو درمانی: دارو های تجویزی به کودکان و نوجوانان اغلب همان دارو های بزرگسالان است.
• آموزش روانی: شناخت علایم اختلال دو قطبی و تمایز آن با رفتار های مربوط به رشد کودک
• روان درمانی
• پشتیبانی و حمایت

پیشگیری