بهترین داروها برای درمان آنفولانزا

اکثر افراد مبتلا به آنفولانزا بیماری خفیفی دارند و نیازی به مراقبت های پزشکی یا داروهای ضد ویروسی ندارند. اگر علائم آنفولانزا دارید، در بیشتر موارد باید در خانه بمانید و از تماس با افراد دیگر خودداری کنید. درمان های دارویی آنفولانزا برای بیمارانی تجویز می شود که عوارض شدیدی دارند و سلامتی آنها در خطر است.

آنفولانزا توسط ویروس ها ایجاد می شود. این ویروس ها زمانی که فرد مبتلا به عفونت، سرفه عطسه یا صحبت می کند، به شکل قطرات بسیار ریز در هوا حرکت می کنند. استنشاق مستقیم این قطرات یا لمس سطوح آلوده به ویروس با دست و سپس لمس چشم، بینی و دهان ویروس ها را وارد بدن شما می کند.

انتقال ویروس ها از حدود یک روز قبل از ظهور علائم تا حدود 5 تا 7 روز پس از شروع علائم ممکن است؛ به این می گویند مسری بودن. کودکان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ممکن است برای مدت زمان بیشتری مسری باشند.

ویروس های آنفولانزا به طور مداوم در حال تغییر هستند و اغلب گونه های جدید ظاهر می شوند.

وقتی به آنفولانزا مبتلا می شوید تا مدت زیادی در برابر گونه های مشابه آنفولانزا ایمن هستید. واکسن‌هایی که هر سال ارائه می‌شوند هم برای تطابق با سویه‌های ویروس آنفولانزا ساخته شده اند که به احتمال زیاد در آن فصل پخش می‌شوند. محافظتی که این واکسن‌ها ارائه می‌کنند در اکثر افراد ماه‌ها باقی می‌ماند.

اکثر افراد مبتلا به آنفولانزا بیماری خفیفی دارند و نیازی به مراقبت های پزشکی یا داروهای ضد ویروسی ندارند. اگر علائم آنفولانزا دارید، در بیشتر موارد باید در خانه بمانید و از تماس با افراد دیگر خودداری کنید. ولی چنانچه علائم شما شدید است یا در معرض افزایش خطر عوارض هستید یا نگران بیماری خود هستید بهتر است هرچه زودتر نزد پزشک بروید؛ به ویژه اگر باردارید، یا بیماری های زمینه ای مثل آسم، دیابت یا بیماری قلبی دارید.

بیشتر بخوانید: از کجا بفهمیم سرماخوردگی داریم یا آنفولانزا؟

بهترین داروها برای آنفولانزا

داروهای ضد ویروس آنفولانزا داروهای تجویزی (قرص، شربت، پودر استنشاقی یا محلول داخل وریدی) هستند که با ویروس های آنفولانزا در بدن شما مبارزه می کنند. داروهای ضد ویروسی بدون نسخه پزشک فروخته نمی شوند. داروهای ضد ویروسی با آنتی بیوتیک ها که با عفونت های باکتریایی مبارزه می کنند متفاوت هستند. داروهای ضد ویروسی آنفولانزا فقط برای درمان آنفولانزا کاربرد دارند. داروهای ضد ویروسی آنفولانزا با داروهای ضد ویروسی که برای درمان سایر بیماری‌های عفونی مانند COVID-19 استفاده می‌شوند متفاوت است. داروهای ضد ویروسی که برای درمان کووید-19 تجویز می‌شوند برای درمان آنفولانزا تأیید یا توصیه نمی‌شوند.

درمان آنفولانزا با داروهای ضد ویروسی آنفولانزا زمانی بهترین نتیجه را دارد که طی 1 تا 2 روز پس از بروز علائم آنفولانزا شروع شوند. داروهای ضد ویروسی آنفولانزا می توانند علائم را کاهش دهند و مدت زمان بیماری را حدود یک روز کوتاه کنند. شروع درمان ضد ویروسی بلافاصله پس از شروع علائم نیز می تواند به کاهش برخی از عوارض آنفولانزا کمک کند. با این حال، شروع دیرتر آن‌ها همچنان می‌تواند مفید باشد، به‌ویژه اگر فرد بیمار وضعیت سلامتی پرخطرتری داشته باشد یا به دلیل آنفولانزا بسیار بیمار باشد (مثلاً بیماران بستری در بیمارستان). برای بزرگسالانی که به دلیل آنفولانزا در بیمارستان بستری شده اند، برخی از مطالعات گزارش داده اند که درمان زودهنگام ضد ویروسی می تواند مدت بستری شدن در بیمارستان و خطر مرگ آنها را کاهش دهد. برای مصرف این داروها دستورات پزشک را دنبال کنید.

از جمله داروهای ضد ویروسی آنفولانزا می توان به اوسلتامیویر، بالوکساویر و زانامیویر اشاره کرد.

اوسلتامیویر و بالوکساویر به صورت خوراکی مصرف می شوند. زانامیویر استنشاقی است و با استفاده از دستگاهی شبیه به دستگاه تنفسی آسم، استنشاق و در دستگاه تنفسی اسپری می شود. زانامیویر نباید توسط افراد مبتلا به مشکلات مزمن تنفسی مانند آسم و بیماری های ریوی استفاده شود.

برای افرادی که در بیمارستان بستری هستند ممکن است پرامیویر تجویز شود که به شکل تزریق وریدی است.

مثل هر داروی دیگری، داروهای ضد ویروسی هم ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند. عوارض جانبی اغلب در اطلاعات دارو ذکر شده است. به طور کلی، عوارض جانبی داروهای ضد ویروسی ممکن است شامل علائم تنفسی، حالت تهوع، استفراغ یا اسهال باشد.

آنتی بیوتیک ها آنفولانزا را درمان نمی کنند

آنتی بیوتیک ها برای مبارزه با باکتری ها در بیماری های عفونی استفاده می شوند. بنابراین مصرف آنها در زمان ابتلا به یک بیماری ویروسی مثل آنفولانزا فایده ای ندارد. آنتی بیوتیک ها در جایی که مورد نیاز نباشند به شما کمکی نخواهند کرد و عوارض جانبی آنها همچنان باقی است و می توانند باعث آسیب شوند. عوارض جانبی می تواند از واکنش های خفیف مانند راش تا مشکلات سلامت جدی تر باشد. این مشکلات می تواند شامل واکنش های آلرژیک شدید، عفونت های مقاوم ضد میکروبی و عفونت کلستریدیوم دیفیسیل (C. diff) باشد. C. diff باعث اسهال می شود و می تواند منجر به آسیب شدید روده بزرگ و نهایتا مرگ شود.

درمان خانگی آنفولانزا

اگر آنفولانزا دارید، این اقدامات به کاهش علائم شما کمک می کند:

● مایعات فراوان بنوشید: برای کمک به حفظ مایعات بدن، آب، آب میوه و سوپ های گرم را انتخاب کنید. برای آگاهی از اینکه آیا به اندازه کافی مایعات دریافت می‌کنید یا نه، می‌توانید به رنگ ادرار خود توجه کنید. در حالت عادی ادرار باید بی‌رنگ یا زرد روشن باشد. ادرار در حالت کم‌آبی غلیظ‌تر و پررنگ‌تر است. ضمنا در صورت نوشیدن مایعات کافی باید هر 3 تا 5 ساعت دفع ادرار داشته باشید.

● استراحت کنید: برای کمک به سیستم ایمنی بدن در مبارزه با عفونت، بیشتر بخوابید. بسته به علائم ممکن است نیاز به تغییر سطح فعالیت خود داشته باشید.

● داروهای مسکن مصرف کنید: برای کاهش تب و تسکین سردرد یا بدن درد، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. کودکان و نوجوانانی که علائم شبه آنفولانزا دارند و در حال بهبودی هستند، هرگز نباید آسپرین مصرف کنند زیرا خطر ابتلا به سندرم ری، یک بیماری نادر اما بالقوه کشنده است.

● برای کمک به کنترل شیوع آنفولانزا در جامعه، در خانه بمانید و کودکان بیمار را تا زمان رفع تب (بدون استفاده از دارو به مدت 24 ساعت تب نداشته باشند) در خانه نگه دارید. اگر برای دریافت مراقبت های پزشکی نیاز به ترک خانه دارید، از ماسک صورت استفاده کنید. دست های خود را زود به زود بشویید./