پزشک چگونه نارسایی قلبی را تشخیص می دهد؟

نارسایی قلبی زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه قلب آنچنان که باید خون را به خوبی پمپ نمی کند. نارسایی قلبی علایمی دارد که با مشاهده آنها باید به پزشک مراجعه کنید. روش های تشخیصی پزشک این بیماری را در شما تایید می کند.

قلب نسبت به آنچه که شما روزانه از آن استفاده می‌کنید، قدرت و توان بیشتری دارد. لذا اگر قلب آسیب مختصری ببیند می‌تواند کاهش پمپاژ خود را جبران کند. این کار با بزرگ شدن قلب، افزایش توده عضلانی قلب و تپش سریع‌تر قلب صورت می‌گیرد.

به گزارش «بهپو»، همچنین بدن سعی می‌کند از طریق افزایش فشارخون و انحراف خون از برخی اندام‌های کمتر حیاتی به منظور حفظ جریان خون قلب و مغز، ضعف قلب را جبران کند. ممکن است این مکانیسم‌های جبرانی شروع علایم نارسایی قلبی را تا مدت‌ها به تعویق بیاندازند، اما با افزایش حجم کار قلب، سرانجام علایم نارسایی قلبی بروز می‌کنند.

ممکن است کاهش عملکرد قلب به نظر ناگهانی بیاید ولی زمانی‌که علایم نارسایی قلب در شما تشخیص داده می‌شود، در حقیقت فعالیت قلب از مدتی قبل کاهش یافته است. بسیاری از علایم نارسایی قلبی مشابه با علایم سایر بیماری‌ها می‌باشند، لذا این علایم لزوما نارسایی قلبی را نشان نمی‌دهند.

به خصوص اگر در گذشته سابقه بیماری‌های قلبی و علایمی مانند تنگی تنفس، خستگی غیرطبیعی و تورم را داشته باشید، پزشک احتمال حمله قلبی را در شما در نظر می‌گیرد. پزشک با استفاده از یک گوشی پزشکی می‌تواند احتمال وجود نارسایی قلبی را ارزیابی نماید.

این کار از طریق گوش دادن به قفسه سینه برای بررسی وجود رال‌ها یا صداهای خراشنده‌ای که نشان دهنده وجود مایع در ریه‌‌ها می‌باشند و گوش دادن به قلب برای بررسی وجود صدای نشان دهنده مورمور قلبی یا یک ضربان خیلی سریع و بسیار نامنظم قلب انجام می‌گیرد.

استفاده از ضربات آهسته و پیوسته که پزشک با استفاده از دست‌های خود انجام می‌دهد، روش دیگری برای تشخیص وجود مایع در ریه‌‌ها می‌باشد. پزشک به دقت به رگهای گردن نگاه می‌کند تا نشانه‌های افزایش حجم مایعات را ببیند و پاها و زانوهای شما را برای تشخیص ادم و تورم فشار می‌دهد. وجود ادم و تورم یکی از نشانه‌های وجود آب اضافی در زیر پوست می‌باشد.

پزشک می‌تواند بررسی‌های متعددی را به منظور تایید تشخیص خود انجام دهد:

● عکس‌برداری با استفاده از اشعه ایکس از قفسه سینه. ممکن است این عکس قفسه سینه، بزرگ شدن قلب و تجمع مایعات در ریه‌‌ها را نشان دهد.

● نوار قلب (الکتروکاردیوگرام یاECG ) ممکن است تغییرات ریتم قلب، افزایش ضخامت قلب و یا نشانه‌های پیشین آسیب قلبی را نشان دهد.

● اکوکاردیوگرافی، اندازه ‌قلب و تحرک دیواره قلب در طول انقباض و انبساط قلب را اندازه‌گیری می‌کند. اکوی قلبی همچنین می‌تواند عملکرد کلی عضله قلب را اندازه‌گیری کند و بیماری‌های دریچه‌ای قلب را نشان دهد.

● استرس‌تست‌ورزشی ممکن است به تعیین علت علایم بالینی شما کمک کند.

● تصویربرداری هسته‌ای ممکن است برای ارزیابی عملکردکلی عضله قلب شما لازم باشد.

● ام.آر.آی ممکن است به تشخیص علت و ارزیابی توان کلی قلب کمک کند.

اگرچه تکنیک‌های کاتترگذاری قلبی یا تصویربرداری هسته‌ای معمولا برای تشخیص نارسایی قلبی لازم نمی‌باشند، ولی این تکنیک‌ها می‌توانند اطلاعاتی درباره نحوه آسیب دیدن قلب فراهم کنند و همچنین پزشکان را قادر می‌سازند تا آن دسته از نارسایی‌های قلبی را که می‌توان تصحیح کرد، شناسایی کنند. آزمایش‌های جدید خونی، غلظتBMP (هورمونی که در قلب تولید می‌شود) یا NT–pro BNP (جز اصلیBNP) را اندازه‌گیری می‌کنند. هر دوی این موارد نشانگر دیسترس قلبی می‌باشند. میزان زیاد این مواد مبین وجود نارسایی قلبی و شدت آن است.

بیشتر بخوانید: با صدا و سیمای قلبتان آشنا شوید/روشهای تشخیص بیماری قلب

نشانه‌های بالینی نارسایی قلبی

اگر دچار هر یک از علایم بالینی زیر شدید، بلافاصله به پزشک مراجعه نمایید:

● تنگی نفس، به خصوص هنگام دراز کشیدن و در حین فعالیت

● بیدار شدن از خواب به علت تنگی نفس

● خستگی نامعمول یا خواب آلودگی

● سرفه درهنگام فعالیت و یا درازکشیدن

● خلط صورتی رنگ

● ادم و ورم در ساق‌ها و مچ پاها

● از دست دادن اشتها و یا احساس عدم هضم غذا

● ورم شکمی

● ورم ناگهانی، افزایش وزن ناشی از احتباس مایعات

● تپش قلب

بیشتر بخوانید: استرس و خشم دو عامل مهم نارسایی قلبی