من اختلال دو قطبی دارم

مبتلایان به «اختلال دوقطبی» دوره های تکرار شونده شیدایی و افسردگی را تجربه می کنند. این تغییرات خلقی روی خواب، انرژی، فعالیت، نحوه قضاوت، رفتار و توانایی درست فکر کردن بیمار اثر می گذارد.

شاید تابحال با فردی که اختلال دو قطبی دارد از نزدیک برخورد نکرده باشید اما، فیلم سینمایی «برادرم خسرو» تصویر خوبی از مبتلایان به این اختلال به شما نشان می دهد. اختلال دو قطبی با تجربه دوره های تکرار شونده شیدایی و افسردگی همراه است که بر روی خواب، انرژی، فعالیت، نحوه قضاوت، رفتار و توانایی درست فکر کردن فرد اثر می گذارد.

به گزارش «بهپو»، مبتلایان به «اختلال دوقطبی» دوره های تکرار شونده شیدایی و افسردگی را تجربه می کنند. بخش افسردگی در اختلال دوقطبی، همان افسردگی مانیک است. وقتی فرد از لحاظ خلقی بالا باشد دچار مانیا یا هیپومانیاست و هنگامی که اخلاق او پایین می آید دچار افسردگی می شود. اگر بیماری فرد از این الگوی کلاسیک پیروی کند، تشخیص اختلال دوقطبی نسبتا آسان است.

در اختلال دوقطبی وقتی فرد افسرده می شود دچار ناراحتی، ناامیدی یا بی علاقگی و بی میلی در فعالیت ها می شود. اما هنگامی که خلق و خو به سمت مانیا یا هیپومانیا می رود –شدت هیپومانیا از مانیا کمتر است- فرد احساس سرخوشی، انرژی سرشار یا تحریک پذیری غیر عادی می کند. این تغییرات خلقی روی خواب، انرژی، فعالیت، نحوه قضاوت، رفتار و توانایی درست فکر کردن اثر می گذارد.

اختلال دوقطبی گاهی بسیار موذی است و علایم آن از الگوی مورد انتظار پیروی نمی کنند. دوره های مانیا –شیدایی- خفیف یا هیپومانیا گاهی اوقات قابل تشخیص نیستند. در بعضی مواقع دوره های افسردگی بقیه جهات بیماری را تحت الشعاع قرار می دهد. اگر شخص مبتلا به سوء مصرف مواد مخدر باشد تشخیص سخت تر خواهد شد.

اگر علایم کاملا واضح نباشند، این عوامل در کنار هم، تشخیص اختلال دوقطبی را دشوار می کنند. دانستن موارد زیر در مورد اختلال دوقطبی بسیار سودمند و لازم است:

• حدود 20٪ مبتلایان به اختلال دوقطبی که به علت افسردگی به پزشک مراجعه کرده اند، دچار اختلال دوقطبی هستند.

• حدود نیمی از مبتلایان به دوقطبی قبل از تشخیص صحیح، حداقل به سه متخصص مراجعه کرده اند.

• به طور متوسط 10 سال طول می کشد تا مبتلایان پس از شروع علایم، به درمان اختلال دوقطبی بپردازند. این مساله تا حدودی به علت تشخیص دیرهنگام بیماری است.

• اکثر مبتلایان به اختلال دوقطبی به ناراحتی های روحی دیگری هم مبتلا هستند -مانند سوء مصرف مواد یا اضطراب- که تشخیص را با چالش و دشواری همراه می کند.

بیشتر بخوانید: 10 روش طبیعی درمان افسردگی

اختلال دوقطبی اغلب با افسردگی اشتباه می شود

اختلال دوقطبی در اغلب مبتلایان اشتباه تشخیص داده می شود و پزشک در آن ها تشخیص افسردگیِ ساده می دهد.

در اختلال دوقطبی نوع دو -شکل خفیف تر اختلال دوقطبی- دوره های مانیک یا شیدایی خفیف است و احتمال دارد مورد توجه قرار نگیرد. همچنین دوره افسردگی، بسیار طولانی تر از دوره هیپومانیاست. در مبتلایان به اختلال دوقطبی نسبت بروز افسردگی به شیدایی حدود 35 به 1 است.

همچنین در اختلال دوقطبی نوع یک هم دوره افسردگی بیشتر از دوره مانیا یا شیدایی و نسبت بروز افسردگی به شیدایی حدود 3 به 1 است. البته شدید شدن مانیا در دوقطبی نوع یک، تشخیص را ساده تر می کند.

اختلال افسردگی ماژور - که اغلب به آن افسردگی تک قطبی می گویند- با اختلال دوقطبی نوع دو که به آن افسردگی دوقطبی هم گفته می شود متفاوت است. در افسردگی تک قطبی فواصل هیپومانیا وجود ندارد، در حالی که در دوقطبی نوع دو فواصل هیپومانیا وجود دارد.

هرکسی که تحت معاینه افسردگی قرار می گیرد، باید در پیشینه خود تحت بررسی دوره های مانیک یا هیپومانیک هم قرار بگیرد.

اختلال دوقطبی و سوء مصرف مواد، دست به دست هم

سوء مصرف مواد اغلب تشخیص و درمان اختلال دوقطبی را پیچیده تر می کند. سوء مصرف مواد شریک جرم بیماری اختلال دوقطبی محسوب می شود. برخی از مطالعات نشان می دهد که حدود 60٪ مبتلایان به اختلال دوقطبی دچار سوء مصرف مواد مخدر یا الکل هستند. درمان نشدن سوء مصرف مواد مدیریت علایم خلقی اختلال دوقطبی را تقریبا غیرممکن می کند. تشخیص درست و مطمئن اختلال دوقطبی در مبتلایان به سوء مصرف موادی که دچار نوسانات خلقی هستند، بسیار دشوار است.

موادی مانند الکل و کوکایین تشخیص اختلال دوقطبی را سخت می کنند. به عنوان مثال، معتادان به کوکایین وقتی مواد مصرف کرده باشند علایم مانیک و شیدایی بروز می دهند و وقتی میزان مواد در بدنشان کم شود دچار علایم افسردگی می شوند. برخی از مبتلایان به اختلال دوقطبی در دوره های شیدایی و مانیا از مواد مخدر و الکل استفاده می کنند. برخی دیگر ممکن است یک بیماری روانی مستقلِ سوء مصرف مواد مخدر داشته باشند که به درمان های ویژه خود نیاز دارد. سوء مصرف مواد دفعات تکرار دوره ها -شیدایی و افسردگی- را بیشتر کرده یا شدت می دهد و دارو درمانی در اختلال دوقطبی اگر همراه با مصرف الکل یا مواد مخدر باشد تاثیر زیادی نخواهد داشت.

اختلال دوقطبی در نوجوانان

اختلال دوقطبی معمولا در اواخر نوجوانی شروع می شود. این اختلال در سال های نوجوانی شدید و اغلب شدیدتر از بزرگسالی است. نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی در معرض خطر خودکشی هستند.

متاسفانه، اختلال دوقطبی در نوجوانان غالبا بدون تشخیص و بدون درمان می ماند. یکی از دلایل آن این است که از آنجا که علایم در بزرگسالی نمایان می شوند معیارهای تشخیصی در نوجوانی به خوبی عمل نمی کنند. برخی از متخصصان فکر می کنند که اختلال دوقطبی کمتر از آنچه تصور می شود دامنگیر کودکان و نوجوانان می شود، زیرا بیشتر اوقات به علایمی چون نوسانات خلقی یا رفتارهای مخرب توجه می شود که دوران نوجوانی ذاتا دربردارنده چنین رفتارهایی است و نمی توان صرف این رفتارها را دلیلی برای ابتلا به اختلال دوقطبی دانست. به همین دلیل، در نوجوانانی که عمدتا دچار تحریک پذیری مداوم و طغیان شدید یا نوسانات خلقی هستند، از نام «اختلال ناهنجاری خلقی مخرب» استفاده می شود.

علایم اختلال دوقطبی در نوجوانان ممکن است غیرمعمول باشد و به طور مستقیم افسردگی مانیک را بروز ندهد. اختلالات کم توجهی بیش فعالی، اختلال اضطراب و سوء مصرف مواد هم اغلب اوقات در این موارد وجود دارند و تشخیص را با مشکل مواجه می کنند.

بیشتر بخوانید: از کجا بفهمیم کودکمان به اختلال کم توجهی بیش فعالی مبتلاست

برخی از علایمی که نشان دهنده ابتلای یک نوجوان به اختلال دوقطبی است عبارتند از:

• دوره های غیرمشخص عصبانیت و پرخاشگری

• اغراق و اعتماد به نفس بیش از حد

• به آسانی گریه کردن، غصه دار بودن مکرر

• نیاز کم به خواب برای تجدید انرژی

• رفتارهای یکباره غیر عادی

• نوسان خلقی

• سردرگمی و بی توجهی

از جمله علایم دیگری که نشان دهنده وجود اختلال روانی هستند و نیاز به بررسی دارند، احساس گیر افتادن، پرخوری، نگرانی و اضطراب بیش از اندازه را می توان نام برد.

می بایست در کنار بررسی های تشخیصی اختلال دوقطبی علایم عارضه هایی چون افسردگی تک قطبی -ماژور، اختلالات اضطرابی، اختلالات سوء مصرف مواد، اختلالات سازگاری، اختلال کم توجهی بیش فعالی و اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی مورد توجه و بررسی قرار بگیرند.

به گزارش «بهپو» به نقل از «وبمد»، یادآوری این نکته حایز اهمیت است که گاهی در بسیاری از نوجوانان و بزرگسالان سالم چنین علایمی رخ می دهد، اما اگر با گذر زمان متوجه شدید این علایم از یک الگوی مشخصی پیروی و زندگی روزانه را مختل می کنند، می بایست نگران بروز یک عارضه روانی باشید. کودکانی که علایم اختلال دوقطبی را بروز می دهند باید توسط روانپزشک یا روانشناس خبره در زمینه اختلال خلقی بررسی و ارزیابی شوند./