• تورم بخشی یا کلی بازو یا ساق پا، که ممکن است حتی انگشتان پا یا دست را شامل شود
• احساس سنگینی یا تنگنا
• کم شدن دامنه حرکتی
• احساس درد یا ناراحتی
• عفونت عود کننده
• سخت یا ضخیم شدن پوست (فیبروز)

عوارض لنف ادم

1. عفونت‌ ها: عفونت‌های ناشی از لنف ادم، عفونت‌های باکتریایی خطرناک پوستی (سلولیتیس) و عفونت عروق لنفاوی (لنفانژیت) می باشند. کوچک‌ترین جراحت در دست یا پای شما می‌تواند موجب ورود عفونت شود.
2. لنف آنژیوسارکوما: این نمونه نادر از سرطان بافت نرم می‌تواند بر اثر شدیدترین نوع لنف ادم درمان نشده ایجاد گردد. نشانه محتمل این بیماری بروز علائم آبی-قرمز و یا بنفش رنگ روی پوست می‌باشد.

• اسکن MRI
• سی تی اسکن
• سونوگرافی داپلر
• تصویربرداری رادیونوکلئید در سیستم لنفاوی خود (لنفوسنتی گرافی)

• ورزش: ورزش‌های سبک که باعث حرکت دادن عضو مبتلا می‌شود، می‌تواند مسیر مایع لنفی را باز کند و فرد را برای فعالیت‌های روزمره مانند حمل وسایل آماده کند. فعالیت‌ها نباید شدید بوده یا باعث خستگی فرد شوند، اما باید باعث انقباض نرم ماهیچه‌ها در دست و پای بیمار شوند. یک درمانگر متخصص لنف ادم می تواند ورزش های لازم را به بیمار آموزش دهد.

1-فشردن توپ – تمرین نشسته

2-خم کرن آرنج – تمرین نشسته

3-کشش آرنج – حرکات دراز کش

4-انجام حرکات افقی شانه‌ها

5-خم کردن شانه‌ها – تمرین ایستاده

6-کشش شانه‌ها – تمرین ایستاده

7-قدم زدن با چوب اسکی – تمرین ایستاده

8-لغزاندن پاشنه – به پشت خوابیده

9-کشش عضلات ران – به پشت خوابیده
 

• بانداژ دست یا پا: بانداژ کردن کل عضو، مایع لنفی را وادار می کند که به سمت تنه برگردند. بانداژ باید به محکم‌ترین شکل در اطراف انگشتان دست و پا باشد و هرچه به سمت بالای پا یا بازو می آید شل تر شود. متخصص درمانگرِ لنف ادم نحوه بستن بانداژ را به شما آموزش خواهد داد.
• ماساژ درمانی: تکنیک خاصی از ماساژ بنام تخلیه دستی مایع لنفی می‌تواند جریان این مایع را به سمت خارج از دست و پا هدایت کند. ماساژ درمانی های متنوعی وجود دارد که برای مبتلایان به سرطان مفیدند. اگر می خواهید از این تکنیک بهره ببرید مطمئن شوید ماساژ درمانگر به خوبی آموزش دیده است. این تکنیک برای مبتلایان به عفونت پوستی یا لخته خون مناسب نیست و باید از آن اجتناب کرد.
• فشرده‌سازی پنوماتیک یا بادی: این روکش مانند آستینی است که بازو یا ساق پای مبتلای شما را کامل می‌پوشاند و به پمپی متصل است که بصورت متناوب روکش آستینی را باد می‌کند و در نتیجه به عضو فشار وارد کرده و مانع تجمع مایع لنفی در انگشتان دست و پا می شود.

• پوشش‌های تنگ: آستین‌ها و جوراب‌های ساق بلند که برای فشرده‌ کردن دست و پا ساخته شده‌اند مایع لنفاوی را به خارج از عضو مبتلا هدایت می کنند. زمانی که عضو مبتلا را ورزش می‌دهید از این پوشش‌ها استفاده کنید.

• درمان احتقان زدایی کامل (CDT): این روش شامل مجموعه ای از درمان ها به همراه تغییراتی در سبک زندگی می شود. عموما CDT  برای مبتلایان به فشار خون بالا، دیابت، معلولیت، نارسایی قلبی، لخته خون یا عفونت حاد توصیه نمی شود.

پیشگیری

• حفاظت از بازو و پا: از آسیب رساندن به عضو مبتلا خودداری کنید. بریدگی، خراش و سوختگی منجر به هدایت عفونت به بدن می شود. در صورت امکان از روش‌های درمانی مانند کشیدن خون و یا زدن واکسن به عضو مبتلا خودداری کنید.
• به دست‌ و پایتان در موقع نقاهت استراحت دهید: بعد از معالجات سرطان، ورزش و کشش ملایم مطلوبست. اما تا زمانی که بعد از عمل جراحی یا اشعه درمانی بهبود کامل نیافته‌اید، از فعالیت‌های شدید بپرهیزید.
• از گرم کردن دست ‌و پایتان بپرهیزید: از قراردادن یخ یا چیز داغ مثلا کیسه آب گرم روی عضو مبتلا بپرهیزید. همچنین نگذارید عضو مبتلا در معرض سرمای شدید قرار گیرد.
• بازو یا پای خود را بالا ببرید: در هر زمانِ ممکن عضو مبتلای خود را در ارتفاعی بالاتر از قلب خود قرار دهید.
• از پوشیدن لباس‌های تنگ بپرهیزید:  از پوشیدن لباس‌های تنگ غیر درمانی که عضو مبتلا را منقبض کنند بپرهیزید. مثلا دستگاه سنجش فشار خون روی بازوی آسیب دیده نبندید.
• دست و پای خود را تمیز نگهدارید. مراقبت از پوست و ناخن‌های خود را در اولویت قرار دهید. پوست دست ‌و پایتان را روزانه بررسی کنید و مراقب باشید تا تغییر یا شکستگی در پوست که منجر به ایجاد عفونت می شود، رخ ندهد. پابرهنه راه نروید