1500 بازدید
45 دیدگاه
نوشتار حاضر گزیده‌ای است از مطالب ارایه شده در گردهمایی سالیانه انجمن پژوهشی استخوان و مواد معدنی آمریکا در سال 2014 میلادی.
نگاهی به آنچه در گردهمایی سالیانه انجمن پژوهشی استخوان و مواد معدنی آمریکا گذشت
در سالیان اخیر پیشگیری از زمین خوردن به عنوان یکی از عوامل خطرساز در پوکی استخوان توجه زیادی را به خود معطوف داشته است. درمان دارویی با داروهای ضدمیوستاتین از جمله راهکارهایی است که به امید کاهش خطر زمین خوردن در سالمندان پرخطر و بهبود کارآیی بدنی آنان مطرح شده است. با افزایش سن، نه‌تنها حجم توده عضلانی بلکه کارایی عضلات نیز کاهش یافته و به تدریج از توان فیزیکی فرد کاسته می‌شود. زمین خوردن در یک سوم افراد بالای 65 سال مشاهده شده و در نیمی از موارد سبب مجروح شدن شخص می‌شود.
میوستاتین نوعی پروتئین است که رشد و تکامل عضلات را مهار می‌کند. حجیم بودن عضلات در حیواناتی که فاقد میوستاتین هستند یا فعالیت میوستاتین در آنها مسدود شده، به خوبی مشاهده می‌شود. مسدود کردن میوستاتین در انسان‌ها نیز ممکن است بتواند به صورت بالقوه سبب افزایش توده عضلانی و بهبود عملکرد فیزیکی فرد شود. در مطالعه‌ای که در این گردهمایی مطرح شد، 200 زن و مرد بالای 75 سال که سابقه یک‌بار زمین خوردن و افت تقریبی عملکرد بدنی داشتند تحت درمان با آنتی‌بادی ضدمیوستاتین یا دارونما قرار گرفتند. 6 ماه پس از شروع درمان، افزایش اندکی در توده عضلانی بازو و پاها در گروهی که داروی ضدمیوستاتین دریافت کرده بودند، مشاهده شد. همچنین توانایی بدنی افراد این گروه نیز تا حدودی افزایش نشان داد. اگرچه یافته‌های فوق تنها نتایج مقدماتی مطالعه هستند و بررسی‌های بیشتری برای اثبات تاثیر این دارو و عوارض درازمدت آن مورد نیاز است، این امکان وجود دارد که در آینده بتوان با استفاده از آنتی‌بادی ضدمیوستاتین یا ترکیبات مشابه بر حجم عضلات و قوای بدنی افراد سالخورده افزوده و نهایتا از زمین خوردن و آسیب دیدن آنان جلوگیری کرد.
در سالیان اخیر پیشگیری از زمین خوردن به عنوان یکی از عوامل خطرساز در پوکی استخوان توجه زیادی را به خود معطوف داشته است. درمان دارویی با داروهای ضدمیوستاتین از جمله راهکارهایی است که به امید کاهش خطر زمین خوردن در سالمندان پرخطر و بهبود کارآیی بدنی آنان مطرح شده است. با افزایش سن، نه‌تنها حجم توده عضلانی بلکه کارایی عضلات نیز کاهش یافته و به تدریج از توان فیزیکی فرد کاسته می‌شود. زمین خوردن در یک سوم افراد بالای 65 سال مشاهده شده و در نیمی از موارد سبب مجروح شدن شخص می‌شود.
میوستاتین نوعی پروتئین است که رشد و تکامل عضلات را مهار می‌کند. حجیم بودن عضلات در حیواناتی که فاقد میوستاتین هستند یا فعالیت میوستاتین در آنها مسدود شده، به خوبی مشاهده می‌شود. مسدود کردن میوستاتین در انسان‌ها نیز ممکن است بتواند به صورت بالقوه سبب افزایش توده عضلانی و بهبود عملکرد فیزیکی فرد شود. در مطالعه‌ای که در این گردهمایی مطرح شد، 200 زن و مرد بالای 75 سال که سابقه یک‌بار زمین خوردن و افت تقریبی عملکرد بدنی داشتند تحت درمان با آنتی‌بادی ضدمیوستاتین یا دارونما قرار گرفتند. 6 ماه پس از شروع درمان، افزایش اندکی در توده عضلانی بازو و پاها در گروهی که داروی ضدمیوستاتین دریافت کرده بودند، مشاهده شد. همچنین توانایی بدنی افراد این گروه نیز تا حدودی افزایش نشان داد. اگرچه یافته‌های فوق تنها نتایج مقدماتی مطالعه هستند و بررسی‌های بیشتری برای اثبات تاثیر این دارو و عوارض درازمدت آن مورد نیاز است، این امکان وجود دارد که در آینده بتوان با استفاده از آنتی‌بادی ضدمیوستاتین یا ترکیبات مشابه بر حجم عضلات و قوای بدنی افراد سالخورده افزوده و نهایتا از زمین خوردن و آسیب دیدن آنان جلوگیری کرد.
تشخیص پوکی استخوان
تشخیص پوکی استخوان نیز از جمله مباحث داغ این گردهمایی بود. اگرچه همه با روش تشخیص پوکی استخوان با استفاده از امتیاز T براساس معیارهای پیشنهادی توسط سازمان جهانی بهداشت آشنا هستند، به تازگی سعی شده تا دامنه تشخیصی بیماری پوکی استخوان گسترده‌تر شده و وضعیت سایر مناطقی را که امکان شکستگی در آنها بالاست نیز در برگیرد. پوکی استخوان شایع‌ترین بیماری استخوانی است. یک نفر از هر دو زن 50 ساله و بالاتر دچار شکستگی‌های ناشی از بیماری خواهند شد. این نسبت برای مردان یک نفر از هر 5 نفر است.
در حال حاضر تنها 23 درصد از بیماران دچار شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان، آزمایش سنجش تراکم استخوان انجام داده یا تحت درمان پوکی استخوان قرار دارند، بنابراین شناسایی و درمان افراد در معرض خطر شکستگی در پیشگیری از بروز شکستگی‌ها و عواقب ناشی از آنها مانند زمین‌گیر شدن، کاهش چشمگیر عملکرد فیزیکی و حتی مرگ، از اهمیت بسیاری برخوردار است. امسال کارگروه ملی بهداشت استخوان، معیار جدیدی را برای تشخیص بیماری پوکی استخوان در زنان یائسه و مردان 50 ساله و بالاتر ارایه کرده است. طبق این معیار، در صورت وجود هریک از موارد زیر تشخیص بالینی پوکی استخوان مطرح می‌شود: داشتن امتیاز T کمتر از 5/2 در سنجش تراکم استخوان (که طبق معیار سازمان جهانی بهداشت نیز پوکی استخوان شناخته می‌شود)، شکستگی لگن با ترومای خفیف یا شکستگی‌های دیگر با وارد آمدن ضربه ملایم در مهره، بازو، استخوان‌های لگن و نیز برخی از شکستگی‌های مچ دست درزمینه کاهش توده استخوانی. اعضای این کارگروه همچنین بر این باور بودند که تشخیص پوکی استخوان باید بیماران دچار استئوپنی را که خطر مطلق بروز شکستگی‌های جدی ناشی از پوکی استخوان در ده سال آینده در آنان افزایش نشان می‌دهد نیز شامل شود. این تعریف جدید می‌تواند زمینه درمان بسیاری از بیماران را در معرض خطر بروز شکستگی فراهم کند. برخی انجمن‌های تخصصی تعریف جدید را پذیرفته و به کار بسته‌اند و به زودی جوامع علمی دیگری نیز به آنها خواهند پیوست.
در حال حاضر تنها 23 درصد از بیماران دچار شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان، آزمایش سنجش تراکم استخوان انجام داده یا تحت درمان پوکی استخوان قرار دارند، بنابراین شناسایی و درمان افراد در معرض خطر شکستگی در پیشگیری از بروز شکستگی‌ها و عواقب ناشی از آنها مانند زمین‌گیر شدن، کاهش چشمگیر عملکرد فیزیکی و حتی مرگ، از اهمیت بسیاری برخوردار است. امسال کارگروه ملی بهداشت استخوان، معیار جدیدی را برای تشخیص بیماری پوکی استخوان در زنان یائسه و مردان 50 ساله و بالاتر ارایه کرده است. طبق این معیار، در صورت وجود هریک از موارد زیر تشخیص بالینی پوکی استخوان مطرح می‌شود: داشتن امتیاز T کمتر از 5/2 در سنجش تراکم استخوان (که طبق معیار سازمان جهانی بهداشت نیز پوکی استخوان شناخته می‌شود)، شکستگی لگن با ترومای خفیف یا شکستگی‌های دیگر با وارد آمدن ضربه ملایم در مهره، بازو، استخوان‌های لگن و نیز برخی از شکستگی‌های مچ دست درزمینه کاهش توده استخوانی. اعضای این کارگروه همچنین بر این باور بودند که تشخیص پوکی استخوان باید بیماران دچار استئوپنی را که خطر مطلق بروز شکستگی‌های جدی ناشی از پوکی استخوان در ده سال آینده در آنان افزایش نشان می‌دهد نیز شامل شود. این تعریف جدید می‌تواند زمینه درمان بسیاری از بیماران را در معرض خطر بروز شکستگی فراهم کند. برخی انجمن‌های تخصصی تعریف جدید را پذیرفته و به کار بسته‌اند و به زودی جوامع علمی دیگری نیز به آنها خواهند پیوست.
خطر بروز شکستگی در زنان آستانه سنین یائسگی
موضوع مهم دیگری که در این گردهمایی به آن پرداخته شد، خطر بروز شکستگی در زنان حول و حوش سنین یائسگی بود. همه می‌دانند که خطر شکستگی در زنان در سنین پس از یائسگی بالاست حال آنکه این خطر در زنان پیش از سن یائسگی چندان بالا نیست، اما در مورد خطر شکستگی در زنان سنین حول و حوش یائسگی اتفاق‌نظر چندانی وجود ندارد.
در یک مطالعه جدید، خطر شکستگی در 1600 زن در دوران گذار به یائسگی با استفاده از سنجش تراکم استخوان و بررسی ترکیب بدنی (میزان چربی، عضلات، استخوان و...) تخمین زده شد. میانگین سنی زنان مورد مطالعه 49 سال بود و شرکت‌کنندگان به مدت 5/9 سال تحت پیگیری قرار داشتند. هدف این کارآزمایی بررسی امکان استفاده از سطح ویتامین D برای پیش‌بینی خطر شکستگی در زنان پس از گذار به یائسگی بود. میانگین سطح ویتامین D در زنان در زمان یائسگی برابر 6/21 نانوگرم در میلی‌لیتر بود و تعداد قابل‌توجهی از آنان نیز دچار کمبود این ویتامین بودند. خطر شکستگی در زنان دارای سطح 25-هیدروکسی ویتامین D بالاتر از 20 نانوگرم در میلی‌لیتر، 42 درصد کمتر از افراد دچار کمبود این ماده بود. به عبارت بهتر، زنانی که در زمان یائسگی از کمبود ویتامین D رنج می‌بردند در معرض خطر بیشتری برای بروز شکستگی قرار داشتند و خطر شکستگی در زنانی که در محدوده زمانی گذار به یائسگی، سطح ویتامین D بالاتری داشتند، کمتر بود. بنابراین ممکن است مصرف مکمل ویتامین D در زنان در حال گذار به یائسگی که از کمبود این ماده در رنجند، به منظور رساندن سطح این ویتامین به میزانی بالاتر از آنچه طبق تعریف کمبود این ماده شناخته می‌شود، ضروری شناخته شود.
بنابراین توجه به سطح ویتامین D نه‌تنها در زنان یائسه، بلکه در زنان در حال گذار به دوران یائسگی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در حال حاضر هنوز تاثیر تجویز مکمل‌های ویتامین D بر سلامت استخوان در کارآزمایی‌های بالینی تصادفی بررسی نشده اما پژوهش‌هایی در مورد تاثیر ویتامین D به‌تنهایی در سلامت یا شکستگی استخوان در حال انجام است./
در یک مطالعه جدید، خطر شکستگی در 1600 زن در دوران گذار به یائسگی با استفاده از سنجش تراکم استخوان و بررسی ترکیب بدنی (میزان چربی، عضلات، استخوان و...) تخمین زده شد. میانگین سنی زنان مورد مطالعه 49 سال بود و شرکت‌کنندگان به مدت 5/9 سال تحت پیگیری قرار داشتند. هدف این کارآزمایی بررسی امکان استفاده از سطح ویتامین D برای پیش‌بینی خطر شکستگی در زنان پس از گذار به یائسگی بود. میانگین سطح ویتامین D در زنان در زمان یائسگی برابر 6/21 نانوگرم در میلی‌لیتر بود و تعداد قابل‌توجهی از آنان نیز دچار کمبود این ویتامین بودند. خطر شکستگی در زنان دارای سطح 25-هیدروکسی ویتامین D بالاتر از 20 نانوگرم در میلی‌لیتر، 42 درصد کمتر از افراد دچار کمبود این ماده بود. به عبارت بهتر، زنانی که در زمان یائسگی از کمبود ویتامین D رنج می‌بردند در معرض خطر بیشتری برای بروز شکستگی قرار داشتند و خطر شکستگی در زنانی که در محدوده زمانی گذار به یائسگی، سطح ویتامین D بالاتری داشتند، کمتر بود. بنابراین ممکن است مصرف مکمل ویتامین D در زنان در حال گذار به یائسگی که از کمبود این ماده در رنجند، به منظور رساندن سطح این ویتامین به میزانی بالاتر از آنچه طبق تعریف کمبود این ماده شناخته می‌شود، ضروری شناخته شود.
بنابراین توجه به سطح ویتامین D نه‌تنها در زنان یائسه، بلکه در زنان در حال گذار به دوران یائسگی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در حال حاضر هنوز تاثیر تجویز مکمل‌های ویتامین D بر سلامت استخوان در کارآزمایی‌های بالینی تصادفی بررسی نشده اما پژوهش‌هایی در مورد تاثیر ویتامین D به‌تنهایی در سلامت یا شکستگی استخوان در حال انجام است./
مشاهده و سفارش
بهپو در جوامع مجــازیکانال ما را در جوامع مجازی دنبال کنیــد
دیدگاه و نظــرات
مراکز تصویربرداری
داروخــانه ها
مراکز آزمایشگاهی
کلینیـک ها
