1500 بازدید
45 دیدگاه
اکنون با پدیده جدیدی به‌نام چسب زیستی مواجه هستیم که نه‌تنها می‌تواند جایگزین‌های چسب‌های بافتی و بخیه‌های جراحی شود، بلکه می‌تواند انقلاب وسیعی در قلمرو چسب‌های بافتی (مثل چسب فیبرین) ایجاد کند.
تجزیه زودهنگام و جداشدگی چسب‌های بافتی که پس از پایان جراحی به‌کار می‌روند، همیشه مساله نگران‌کننده و مهمی برای پزشکان بوده است. این اتفاق می‌تواند برای بیماران مرگبار باشد، مخصوصا اگر جداشدگی چسب بافتی در اندام‌های حیاتی مانند ریه‌ها، کبد و قلب اتفاق بیفتد. این اندام‌ها (حتی زمانی که سالم هستند) به‌دلیل نیازهای فیزیولوژیکی همیشه تحرکات مکرری دارند (مثل انقباض و انبساط) و همین ویژگی است که مستقیما فشار مضاعفی بر چسب‌های بافتی وارد می‌کند.
به گزارش «بهپو» و به نقل از « hhmgloba و hospimedica»، اکنون با پدیده جدیدی به‌نام چسب زیستی مواجه هستیم که نه‌تنها می‌تواند جایگزین‌های چسب‌های بافتی و بخیه‌های جراحی شود، بلکه می‌تواند انقلاب وسیعی در قلمرو چسب‌های بافتی (مثل چسب فیبرین) ایجاد کند؛ یعنی همان محصولاتی که در موقعیت‌های بالینی، اولویت‌بندی بیماران برای رسیدگی منظم و همچنین بروز حوادث ناگوار و همراه با تلفات سنگین مثل زلزله کاربرد دارند.
ابداع چسب زیستی به‌عنوان یک پدیده نوظهور با استفاده از ترکیبات اولیه سالم، استاندارد و پذیرفته‌شده توسط مراجع معتبر مانند سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) انجام گرفته است. بنابراین همین چسب زیستی به‌مرور زمان می‌تواند عصر استفاده از بخیه‌های جراحی را به پایان برساند و حتی تیم‌های پزشکی را از به‌کارگیری منگنه‌ای جراحی پلاستیکی یا ساخته‌شده از فولاد ضدزنگ هم بی‌نیاز کند.
تیمی از محققان دانشگاه وسترن (اونتاریو، کانادا) و دانشگاه مانیتوبا (وینیپگ، کانادا) توانسته‌اند اولین مایع آب‌گریز را ابداع کنند که جای خالی مایعات بدن در اطراف ناحیه جراحی را پُر می‌کند و از همین طریق امکان دلمه بستن تقریبا آنی زخم، بسته شدن آن و بهبود بافت آسیب‌دیده را فراهم می‌کند. از آنجایی که چسب زیستی جدید درواقع نوعی پیوند قوی با بافت مجاورش ایجاد می‌کند، عملا احتمال جداشدگی بافت را غیرممکن می‌سازد. در مطالعات پیش‌بالینی گسترده، دانشمندان با استفاده از همین چسب زیستی جدید توانسته‌اند ریه سوراخ‌شده، قلب، شریان و حتی جمجمه شکسته را دوباره به حالت قبلی بازگردانند. ماده کلیدی و پایه‌ای به‌کاررفته در این چسب‌های زیستی جدید، سیلیکون است که آب را از بافت بدن جذب نمی‌کند و درنتیجه به بافت می‌چسبد.
چسب‌های بافتی که می‌توانند علی‌رغم وجود خون، آب و دیگر پروتئین‌های بدن مورد استفاده قرار بگیرند، مثل یک عامل معجزه‌گر برای بسته شدن فوری زخم و توقف خونریزی عمل می‌کنند و این مساله در موقعیت‌های بحرانی مانند عملیات‌های نجات و واکنش‌های اورژانسی بسیار مهم است. توجه داشته باشید که چسب فیبرین و محصولات مشابه اغلب نمی‌توانند جایگزینی برای مایعات بدن در اطراف بافت آسیب‌دیده باشند. همین ناتوانی که در چسب‌های بافتی فعلی مشاهده می‌شود، باعث می‌شود که این چسب‌ها هرگز با استحکام کافی به زخم نچسبند و در همان یکی‌دو ساعت ابتدایی از بافت جراحی جدا شوند. چسب‌های زیستی جدید اگرچه در نگاه اول ساده به نظر می‌رسند، اما واقعا دگرگونی عظیمی را رقم می‌زنند. بررسی‌های دانشمندان نشان می‌دهد که هیچ واکنش بافتی‌ای نسبت به چسب زیستی وجود ندارد و بهبودیابی جراحت هم با کمک چسب زیستی جدید با سرعت بالایی پیش می‌رود. ماده سیلیکون نوعی چسبندگی مستحکم و قوی ایجاد می‌کند و درنتیجه پس از پایان جراحی و کار پزشکان دیگر جایی برای نگرانی وجود نخواهد داشت زیرا دیگر ممکن نیست که زخم دوباره باز شود و مشکلات بیشتری را نسبت به وضعیت جراحت اولیه به‌وجود بیاورد./
مشاهده و سفارش
بهپو در جوامع مجــازیکانال ما را در جوامع مجازی دنبال کنیــد
دیدگاه و نظــرات
مراکز تصویربرداری
داروخــانه ها
مراکز آزمایشگاهی
کلینیـک ها
