سرطانی که در ستون فقرات رشد می‌کند امکان دارد به طناب نخاعی فشار وارد نماید. ممکن است این فشار بر اعصاب تأثیر گذارد و باعث از دست رفتن تحرک، ضعف عضلات، بی‌حسی، و اشکال در ادرار کردن شود. فشار بر طناب نخاعی را یک وضعیت اضطراری پزشکی به‌حساب می‌آورند زیرا امکان دارد به فلج شدن شخص بیمار منجر شود. درمان‌هایی که صورت می‌گیرد شامل تزریق دارو‌های استروئیدی، پرتودرمانی، شیمی‌درمانی، و جراحی است. شاید فیزیوتراپی لازم باشد تا به بیمار کمک شود کشیدگی طبیعی عضلات (muscle tone) خود را بازیابد.

اغلب از جراحی به‌عنوان درمانی برای کمک به تثبیت یا محکم‌سازی استخوان ضعیف‌شده‌ای استفاده می‌کنند که شاید در معرض خطر شکستن باشد. امکان دارد پزشک میله‌ها، پیچ‌ها، میخ‌ها، یا صفحه‌هایی را در داخل استخوان قرار دهد تا به تثبیت یا محکم شدن استخوان کمک کنند و از شکستن آن جلوگیری نمایند. برای مرمت استخوان‌های شکسته از جراحی هم استفاده می‌شود. اما استخوان‌هایی که در اثر سرطان می‌شکنند اغلب خوب التیام نمی‌یابند. امکان دارد تأکید پزشک بر این باشد که تلاش نماید از شکستن استخوان جلوگیری شود.

در اغلب موارد، درد استخوان اولین علامت متاستاز استخوانی است. در ابتدا، ممکن است درد ظاهر شده و برطرف شود. در اغلب موارد درد در شب‌ها شدید‌تر می‌شود، اما با حرکت کردن شخص کاهش می‌یابد. به مرور زمان، امکان دارد با حرکت کردن شخص درد شدید‌تر شود و به‌صورت همیشگی‌تری درآید.

متاستاز استخوانی امکان دارد در هر استخوانی ایجاد شود. اما سرطان از همه بیش‌تر به استخوان‌هایی گسترش می‌یابد که در نزدیکی مرکز بدن قرار دارند. ستون فقرات رایج‌ترین محل تشکیل متاستاز استخوانی است. دیگر نواحی رایج ایجاد متاستاز استخوانی شامل استخوان ران، استخوان بازو، دنده‌ها، لگن، و جمجمه می‌باشد.

متاستاز استخوانی اغلب با ضعیف‌تر کردن استخوان‌ها به آنها صدمه می‌زند. به مرور زمان، امکان دارد این امر، حتی در طول انجام فعالیت‌های عادی مانند سرفه کردن یا نشستن در صندلی، باعث شکستن استخوان‌ها شود. در موارد دیگر، ممکن است متاستاز استخوانی عامل سخت‌تر شدن استخوان‌ها باشد، گرچه هنوز هم امکان شکستن استخوان‌ها وجود دارد . در برخی از موارد، ممکن است متاستاز استخوانی دارای هر دو ویژگی باشد.

بیس فسفونات‌ها دسته‌ای از دارو‌ها هستند که استخوان‌های ضعیف را درمان می‌کنند. از این دارو‌ها می‌توان برای درمان استئوپوروز استفاده نمود، که در این بیماری استخوان‌ها باریک و ضعیف می‌شوند. در برخی از بیماران سرطانی خاص، ممکن است بیس فسفونات‌ها در کنترل کردن درد استخوان، کاهش دادن صدمه وارده به استخوان‌ها، پایین آوردن سطح افزایش یافته کلسیم، و کم‌تر کردن خطر شکستگی استخوان‌ها مفید واقع شوند. امکان دارد عوارض جانبی شامل خستگی؛ تهوع، استفراغ، کم‌خونی، و درد استخوان یا مفاصل باشد. یکی از عوارض جانبی خطرناک، اما نادر، مرگ ناشی از نرم شدن فک (jawbone death) است.

در بسیاری از موارد، درمان‌های متاستاز استخوانی در کاهش دادن درد استخوان هم مفید واقع می‌شود. اما اگر درد ادامه یابد، ممکن است پزشک مسکن‌هایی را تجویز کند که می‌توان بدون نسخه خرید، مانند استامینوفن، ایبوپروفن، یا ناپروکسون. اگر با مصرف این دارو‌ها درد تخفیف نیابد، امکان دارد پزشک مسکنی قوی‌تر مانند کدئین، هیدروکودون، اکسی کودون، یا مورفین تجویز نماید.

در درمان‌های موضعی، تنها بر استخوان یا استخوان‌هایی تأکید می‌شود که سرطان به آنها گسترش یافته است. در این درمان‌ها، تومور نابود شده یا رشد سلول‌های سرطانی کند می‌شود. پرتودرمانی خارجی، که در آن از پرتو‌های پرانرژی برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود، شبیه رادیوگرافی است ولی بسیار قوی‌تر از آن می‌باشد. ریشه‌کنی (ablation) یک درمان موضعی دیگر است که در آن با استفاده از سرما، گرما، جریان الکتریکی، یا الکل، تومور را از بین می‌برند. در یک درمان موضعی دیگر، سیمان استخوانی تزریق می‌کنند تا به تثبیت یا محکم شدن ناحیه مربوطه کمک شود.

متاستاز‌های استخوانی معمولاً معالجه‌پذیر نیستند، اما شاید با انجام درمان بتوان متاستاز‌ها را کوچکتر کرد و علائم را تخفیف داد. بیمار باید درباره علائم یا عوارض جانبی جدیدی که مشاهده می‌کند با ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی صحبت کند. اگر بیمار از طریق مطرح کردن پرسش‌ها و یاد گرفتن مطالب بیش‌تری درباره بیماری خود و درمان آن و مراقبت نمودن از خود نقش فعالی را در بهداشت خود ایفا کند، امکان دارد سریع‌تر بهبود یابد. بیمار باید با پزشک خود درباره دیگر گزینه‌های درمان (که شاید برای او مناسب باشند) صحبت کند.

در تمام انواع سرطان خطر متاستاز استخوانی وجود دارد. گرچه پزشک نمی‌تواند با اطمینان بگوید که آیا سرطان شخص بیمار گسترش خواهد یافت، احتمال ایجاد متاستاز استخوانی در انواع خاصی از سرطان بیش‌تر است. این انواع شامل سرطان‌های پستان، ریه، تیروئید، پروستات ریه، و کلیه می‌باشند. در ضمن، احتمال اینکه تومورهای بزرگتر که به غدد لنفاوی گسترش یافته‌اند به استخوان‌ها گسترش یابند هم بیش‌تر است.

دارو‌هایی که در درمان‌های سرطان اولیه استفاده می‌شوند، همانند شیمی‌درمانی و هورمون‌درمانی، ادامه می‌یابد. این داروها، که بیمار آنها را بلع می‌نماید یا آنها را در بدن او تزریق می‌کنند، به هر سلول سرطانی که در بدن وجود داشته باشد حمله می‌کنند. درمان‌های سیستمیک در اغلب موارد بر علیه سرطان مؤثر هستند، اما امکان دارد باعث بروز عوارض جانبی مانند تهوع، استفراغ، خستگی، ریزش مو، و افزایش خطر عفونت بشوند.

متاستاز استخوانی در افرادی اتفاق می‌افتد که دچار سرطانی هستند که در خارج از استخوان‌ها آغاز شده است. سلول‌های سرطانی از سرطان اولیه جدا می‌شوند و در جریان خون و دستگاه لنفاوی به حرکت درمی‌آیند. هنگامی‌که سرطان به اندام‌های دور دست بدن گسترش می‌یابد، این فرآیند را متاستاز می‌نامند. مکان‌های رایج صورت گرفتن متاستاز شامل استخوان، ریه، و کبد است.

چون متاستاز استخوانی به استخوان‌ها صدمه می‌زند، در اغلب موارد کلسیم از استخوان به داخل جریان خون رهاسازی می‌شود. امکان دارد بالا بودن سطح کلسیم مشکلی جدی باشد و ممکن است به تهوع، یبوست، کم آبی (دهیدراسیون)، و حتی اغما (کما) منجر شود. امکان دارد پزشک نمونه‌ای از بافت استخوان را به آزمایشگاه بفرستد تا وجود متاستاز استخوانی تأیید شود.

شاید پزشک دستور دهد تست‌های تصویربرداری انجام شود تا پی ببرد که آیا سرطان به استخوان‌ها گسترش یافته است، حتی اگر بیمار متوجه هیچ علائمی نشده باشد. در این تست‌ها، قسمت داخل بدن مشاهده می‌شود. امکان دارد رادیوگرافی در یافتن نواحی متاستاز استخوانی، و تأیید اینکه آیا استخوانی شکسته شده است، مفید واقع شود. در اغلب موارد، با اسکن استخوان می‌توان زود‌تر از رادیوگرافی متاستاز‌ها را پیدا نمود و در ضمن، در اسکن استخوان می‌توان تمام بدن را به یکباره وارسی (چک) کرد. با انجام سی.تی.اسکن، MRI اسکن، و PET اسکن هم می‌توان سرطانی که گسترش یافته است را ردیابی نمود.