این اصطلاح زمانی استفاده می شود که فضای بین استخوان های نگه دارنده نخاع (مهره ها) کم تر می شود. این عارضه باعث وارد آمدن فشار به مهره ها و اعصابی می شود که از ستون فقرات به سمت دست یا پا می روند. بیشتر اوقات این اتفاق در قسمت پایین کمر یا گردن می افتد.

ممکن است هیچ علامتی مشاهده نکنید اما اگر این تنگی به نخاع یا ریشه اعصاب فشار وارد کند دچار بی حسی، ضعف، گرفتگی و درد بازو و پا خواهید شد. در موارد شدیدتر ممکن است فرد به هنگام اجابت مزاج، ادرار یا آمیزش جنسی دچار مشکل شود.

این مشکل در زنان و مردان بالای 50 سال شایع تر است. در افراد جوان که با عارضه ای که کانال نخاعی را تنگ می کند به دنیا آمده یا اینکه به ستون فقراتش آسیب وارد شده باشد نیز اتفاق می افتد.

لیگامنت ها (رباط هایی که ستون فقرات را نگه می دارند) با بالا رفتن سن کلفت تر و سفت تر می شوند. استخوان ها و مفاصل نیز ممکن است بزرگتر شوند و این عامل باعث باریک شدن فضای بین مهره ها می شود. آرتریت ها که در افراد سالمند شایعند این عارضه را وخیم تر می کنند.

عوامل زیادی می توانند موجب وارد شدن فشار به نخاع و اعصاب شوند. به عنوان مثال اگر فرد دچار فتق دیسک شود، ممکن است این بالشتک نرم که دیسک نام دارد و مهره ها را از هم جدا می کند دچار پارگی یا بیرون زدگی شود. همچنین ممکن است در ستون فقرات تومورهایی رشد کرده باشند یا یک آسیب ناگهانی ستون فقرات را جابجا کرده و یا مهره ها را در آن نقطه دچار شکستگی کند.

پزشک از شما درباره سابقه پزشکی تان پرسش هایی می کند زیرا جراحات و مشکلات دیگری نیز علائم مشابهی به دنبال دارند. او از شما می خواهد به عقب خم شوید تا درد را در شما بررسی کند و قدرت ماهیچه ها و واکنش آن ها را مورد آزمایش قرار دهد. به علاوه ممکن است نیاز به اسکن تصویری داشته باشد تا درون ستون فقرات را مشاهده کرده و وجود تومورها، جراحات یا خار استخوانی را مورد بررسی قرار دهد.

علاوه بر پزشکی که همیشه به او مراجعه می کنید، ممکن است به فیزیوتراپیست و کاردرمانگر (کسی که با انجام ورزش های خاص به شما کمک می کند)، روماتولوژیست (کسی که آرتریت ها و اختلالات مرتبط با آن ها را درمان می کند) و متخصص مغز و اعصاب (جهت درمان مشکلات عصبی) نیاز داشته باشید. اگر نیاز به جراحی داشته باشید به احتمال زیاد باید با یک جراح ارتوپد (که با مشکلات استخوانی سر و کار دارد) یا یک جراح مغز و اعصاب (که روی مشکلات سیستم عصبی متمرکز می شود) ملاقات کنید.

برای درمان التهاب و درد، پزشک داروهای بدون نسخه ای مانند استامینوفن، آسپرین، ناپروکسن یا ایبوپروفن را تجویز می کند. اگر این داروها موثر واقع نشوند ممکن است تزریق استروئید (مثلا کورتیزون) به درون نخاع را تجویز نماید تا درد و التهاب را تسکین دهد. راه دیگر، تجویز داروی بی حس کننده به منظور انسداد درد در اطراف عصب درگیر است.

ممکن است پزشک انجام بعضی از فعالیت ها را برایتان ممنوع کند. همچنین ممکن است تمرینات خاصی را برای تقویت ماهیچه های شکم و کمر پیشنهاد کند تا از ستون فقرات محافظت بیشتری نمایند. تمرینات هوازی مثل شنا، دوچرخه سواری یا پیاده روی سریع می تواند راه خوبی برای فعالیت های دائمی باشد. اگر شما سالمند هستید یا ماهیچه های شکمی ضعیفی دارید، برای تقویت عضلات کمر نیاز به بستن بریس خواهید داشت.

سلامت عمومی شما و اینکه چه مقدار علائم روی زندگی روزمره تان تاثیر گذاشته آیتم های مهمی برای جراحی به حساب می آیند. اگر حالت بدنی خوبی دارید ولی بی حسی یا ضعف، راه رفتن را برایتان مشکل می کند یا موجب مشکلات اجابت مزاج یا ادراری هستید، پزشک جراحی را پیشنهاد خواهد کرد. تصمیم به جراحی تصمیم خیلی مهمی است بنابراین باید تمام جوانب آن بررسی شود.

هدف جراح این است که فشار را از روی نخاع و اعصاب کم کرده و ستون فقرات را محافظت کند. او ممکن است بخش هایی از ستون فقرات را که موجب فشار شده بیرون آورده، بتراشد یا در جای مناسب قرار دهد. حتی ممکن است مهره ها را در محل عارضه به هم جوش دهد.

بیشتر افراد پس از جراحی درد کمتری دارند و بهتر می توانند راه بروند، اما مانند بسیاری از اعمال جراحی ایجاد عفونت و لخته خون محتمل است. همچنین ممکن است غشای پوشاننده روی نخاع دچار پارگی شود. تمام این مشکلات قابل درمانند اما زمان بهبود را طولانی تر می کنند.