1500 بازدید
45 دیدگاه
وجه تمایز پردنیزون و پردنیزولون در این است که یکی پیش ماده دیگری است. پردنیزون توسط آنزیم های کبدی، فعال و به پردنیزولون تبدیل می شود. این دو دارو موارد مصرف مشابهی دارند اما جذب پردنیزولون در بدن با سهولت بیشتری صورت می گیرد.
پردنیزون و پردنیزولون جزو داروهای کورتیکوستروئید یا استروئیدی یا کورتون ها هستند. پردنیزون مانع از ساخته شدن موادی در بدن می‌شود که موجب التهاب می‌گردند. پس پردنیزون و پردنیزولون یک ماده ضد التهابی هستند و تاثیر آنها در درمان بسیاری از بیماری ها هم ناشی از همین خاصیت ضد التهابی آن است.
وجه تمایز پردنیزون و پردنیزولون در این است که یکی پیش ماده دیگری است. پردنیزون توسط آنزیم های کبدی، فعال و به پردنیزولون تبدیل می شود. این دو دارو موارد مصرف مشابهی دارند اما جذب پردنیزولون در بدن با سهولت بیشتری صورت می گیرد. پردنیزولون عموما در درمان مسمومیت کبدی یا نارسایی کبد استفاده می شود.
این دو ماده علاوه بر وجوه اشتراک بسیارشان، تفاوتهای معدودی نیز دارند. به عنوان مثال، دارای ساختار شیمیایی و وزن مولکولی متفاوتی هستند. همچنین پردنیزون تنها به صورت خوراکی استفاده می شود در حالی که پردنیزولون به اشکال خوراکی ، موضعی و در صورت لزوم تزریقی مورد مصرف قرار می گیرد. علاوه بر این ها پردنیزولون اثرات ضد التهابی بیشتری دارد، گرچه این میزان اختلاف، چشمگیر نیست.
پردنیزون و پردنیزولون هر دو در بدن کورتیکواسترویید می سازند که خواص ضد التهابی دارد و برای موارد متعددی از قبیل التهابات حاد و مزمن مورد مصرف قرار می گیرند. از جمله موارد رایج مصرف، می توان بیماری هایی چون کرون (بیماریهای التهابی روده )، آرتریت روماتوئید، بسیاری از آلرژی ها، سردرد میگرنی یا خوشه ای و کولیت اولسراتیو را نام برد. به علاوه این دو، در بیماری هایی چون آرتریت تمپورال، فلج بل، ام اس، واسکولیت، لوسمی حاد لنفوبلاستی (ALL) و هپاتیت اتوایمون کاربرد دارند.
هر دو این داروها جهت سرکوب سیستم ایمنی به کار می روند و در عمل های پیوند عضو به منظور اینکه بدن عضو پیوندی را پس نزند، مورد مصرف قرار می گیرند. همچنین پردنیزون و پردنیزولون در بیش فعالی غدد فوق کلیوی که حاصل از هیپرپلازی مادرزادی آدرنال باشد، تجویز می شوند. منظور از هیپرپلازی مادرزادی آدرنال آن دسته از بیماری هایی است که در آن غدد فوق کلیوی به درستی کار نمی کنند. شایان ذکر است که این دو دارو به سبب تواناییشان در سرکوب سیستم ایمنی در مبارزه با تومورها نیز استفاده می شوند.
هر دو این داروها عوارض جانبی یکسانی دارند و در مصرف طولانی مدت می توانند سبب پیدایش مشکلاتی از قبیل سندورم کوشینگ شوند. این سندروم نوعی بیماری است که غدد فوق کلیوی را درگیر می کند و باعث بروز بیماری هایی چون احتباس مایعات در بدن، پوکی استخوان، گلوکوم (آب سیاه)، آب مروارید و دیابت نوع دو ملیتوس (دیابت شیرین) می شود. همچنین قطع یا کاهش دوز دارو می تواند افسردگی در پی داشته باشد . به علاوه عوارض جانبی کوتاه مدتی چون بی خوابی و کاهش قند خون ( خصوصا در افراد مبتلا به دیابت شیرین)، کاهش دید یا تاری، تشنگی، تشکیل آب مروارید، گیجی و برخی از مشکلات روحی در پی دارد.
همانطور که گفته شد این دو دارو در سرکوب غدد آدرنال ( فوق کلیوی) نقش موثری دارند. لذا اگر بیش از هفت روز مورد مصرف قرار بگیرند، می توانند به طرز مناسبی کارکرد آدرنال را قطع کنند. اگر مصرف داروهای مذکور به یکباره قطع شود میتواند سبب وضعیت نامطلوب بحران آدرنال شود. به همین جهت باید دوزهای مصرفی به شکل منظم و در طول زمان کاهش یابد، تا به آدرنال فرصت داده شود که به شکل صحیحی عملکرد خود را از نو آغاز کند./
*به نقل از wisegeek
وجه تمایز پردنیزون و پردنیزولون در این است که یکی پیش ماده دیگری است. پردنیزون توسط آنزیم های کبدی، فعال و به پردنیزولون تبدیل می شود. این دو دارو موارد مصرف مشابهی دارند اما جذب پردنیزولون در بدن با سهولت بیشتری صورت می گیرد. پردنیزولون عموما در درمان مسمومیت کبدی یا نارسایی کبد استفاده می شود.
این دو ماده علاوه بر وجوه اشتراک بسیارشان، تفاوتهای معدودی نیز دارند. به عنوان مثال، دارای ساختار شیمیایی و وزن مولکولی متفاوتی هستند. همچنین پردنیزون تنها به صورت خوراکی استفاده می شود در حالی که پردنیزولون به اشکال خوراکی ، موضعی و در صورت لزوم تزریقی مورد مصرف قرار می گیرد. علاوه بر این ها پردنیزولون اثرات ضد التهابی بیشتری دارد، گرچه این میزان اختلاف، چشمگیر نیست.
پردنیزون و پردنیزولون هر دو در بدن کورتیکواسترویید می سازند که خواص ضد التهابی دارد و برای موارد متعددی از قبیل التهابات حاد و مزمن مورد مصرف قرار می گیرند. از جمله موارد رایج مصرف، می توان بیماری هایی چون کرون (بیماریهای التهابی روده )، آرتریت روماتوئید، بسیاری از آلرژی ها، سردرد میگرنی یا خوشه ای و کولیت اولسراتیو را نام برد. به علاوه این دو، در بیماری هایی چون آرتریت تمپورال، فلج بل، ام اس، واسکولیت، لوسمی حاد لنفوبلاستی (ALL) و هپاتیت اتوایمون کاربرد دارند.
هر دو این داروها جهت سرکوب سیستم ایمنی به کار می روند و در عمل های پیوند عضو به منظور اینکه بدن عضو پیوندی را پس نزند، مورد مصرف قرار می گیرند. همچنین پردنیزون و پردنیزولون در بیش فعالی غدد فوق کلیوی که حاصل از هیپرپلازی مادرزادی آدرنال باشد، تجویز می شوند. منظور از هیپرپلازی مادرزادی آدرنال آن دسته از بیماری هایی است که در آن غدد فوق کلیوی به درستی کار نمی کنند. شایان ذکر است که این دو دارو به سبب تواناییشان در سرکوب سیستم ایمنی در مبارزه با تومورها نیز استفاده می شوند.
هر دو این داروها عوارض جانبی یکسانی دارند و در مصرف طولانی مدت می توانند سبب پیدایش مشکلاتی از قبیل سندورم کوشینگ شوند. این سندروم نوعی بیماری است که غدد فوق کلیوی را درگیر می کند و باعث بروز بیماری هایی چون احتباس مایعات در بدن، پوکی استخوان، گلوکوم (آب سیاه)، آب مروارید و دیابت نوع دو ملیتوس (دیابت شیرین) می شود. همچنین قطع یا کاهش دوز دارو می تواند افسردگی در پی داشته باشد . به علاوه عوارض جانبی کوتاه مدتی چون بی خوابی و کاهش قند خون ( خصوصا در افراد مبتلا به دیابت شیرین)، کاهش دید یا تاری، تشنگی، تشکیل آب مروارید، گیجی و برخی از مشکلات روحی در پی دارد.
همانطور که گفته شد این دو دارو در سرکوب غدد آدرنال ( فوق کلیوی) نقش موثری دارند. لذا اگر بیش از هفت روز مورد مصرف قرار بگیرند، می توانند به طرز مناسبی کارکرد آدرنال را قطع کنند. اگر مصرف داروهای مذکور به یکباره قطع شود میتواند سبب وضعیت نامطلوب بحران آدرنال شود. به همین جهت باید دوزهای مصرفی به شکل منظم و در طول زمان کاهش یابد، تا به آدرنال فرصت داده شود که به شکل صحیحی عملکرد خود را از نو آغاز کند./
*به نقل از wisegeek
مشاهده و سفارش
بهپو در جوامع مجــازیکانال ما را در جوامع مجازی دنبال کنیــد
دیدگاه و نظــرات
مراکز تصویربرداری
داروخــانه ها
مراکز آزمایشگاهی
کلینیـک ها
