آرتروز چیست؟ آیا درمان می شود؟

در این بیماری غضروف ها که از جنس ماده ای سخت و لاستیک مانند هستند تجزیه می شوند و در نتیجه انتهای استخوان های بدن را مورد تهدید قرار می دهند. عملکرد اصلی غضروف در بدن کاهش اصطکاک در مفاصل است و بعنوان یک کمک فنر در بدن عمل می کند.آرتروز یا بیماری تخریب مفاصل که به آن استئوآرتریت نیز می گویند، شایع ترین نوع آرتریت است. در این بیماری غضروف ها که از جنس ماده ای سخت و لاستیک مانند هستند تجزیه می شوند و در نتیجه انتهای استخوان های بدن را مورد تهدید قرار می دهند. عملکرد اصلی غضروف در بدن کاهش اصطکاک در مفاصل است و بعنوان یک کمک فنر در بدن عمل می کند.
در بیماری آرتروز غضروف اطراف مفاصل سفت و خشک شده و خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد و آن را بیشتر در معرض تخریب قرار می دهد. با گذشت زمان، غضروف ممکن است پوشش خود را در بعضی نقاط از دست داده و قابلیت عمل به صورت کمک فنر را از دست می دهد. با تحلیل غضروف، تاندون ها و رباط ها دچار کشیدگی شده و باعث درد می شوند. در شرایط حاد، استخوان ها در جهت خلاف هم ساییده شده و باعث دردهای شدیدتر و حتی از دست دادن توان حرکتی می گردند.
آرتروز در میانسالان و کهنسالان شایع تر است و علائم آن می تواند متوسط تا خیلی شدید باشد. این اختلال اغلب دستها و مفاصلی که وزن بدن را تحمل می کنند مانند زانوها، لگن، پاها و کمر را تحت تاثیر قرار می دهد، اما ممکن است در هر یک از مفاصل بدن دیده شود. معمولا زنان بیشتر از مردان در خطر این بیماری هستند.

علایم بیماری آرتروز

-درد بخصوص به هنگام حرکت
-درد بعد از فعالیت زیاد یا فعالیت پس از دوره های طولانی مدتی که فرد غیر فعال است
-بزرگ شدن استخوان ها در وسط و انتهای مفاصل انگشتان. این بزرگ شدگی ممکن است با درد همراه باشد.

علت بروز آرتروز چیست؟

فاکتورها و عوامل زیادی وجود دارد که باعث می شود شانس ابتلا به آرتروز در فردی افزایش پیدا کند. از جمله:

-چاقی و افزایش وزن: داشتن وزن ایده آل یا از دست دادن وزن اضافه به پیشگیری از آرتروز زانو، لگن و کمر کمک کند. کاهش وزن همچنین می تواند سرعت پیشرفت آرتروز را در افراد مبتلا کاهش دهد.

-صدمه: افرادی که در اثر فعالیتهای ورزشی، کاری یا تصادف دچار صدمات مفصل شده اند، خطر ابتلا به آرتروز در آنها بیشتر است. مثلا، ورزشکارانی که دچار آسیب های زانو شده اند ممکن است در خطر بالای ابتلا به آرترزو باشند. بعلاوه، افرادی که آسیب شدید کمر داشته اند خطر ابتلا به آرتروز ستون فقرات در آنها بیشتر است. و یا کسانی که شکستگی استخوان نزدیک یک مفصل داشته اند مستعد بروز آرتروز در آن مفصل می باشند.

-وراثت: برخی افراد یک نقص وراثتی در یکی از ژنهای مسوول ساخت غضروف در بدن دارند. این می تواند باعث معیوب شدن غضروف شود که نتیجه آن از بین رفتن سریع تر مفاصل می باشد. افرادی که با این نقص مادرزادی متولد می شوند بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز هستند. و کسانی که با نقص مادرزادی ستون فقرات متولد می شوند (مثل اسکولیوز، انحنای ستون فقرات) احتمال بروز آرتروز در آنها بیشتر است.

-استفاده بیش از اندازه از مفصل: استفاده بیش از اندازه از مفصلی خاص، خطر توسعه آرتروز را افزایش میدهد. برای مثال، کسانی که در شغل خود نیاز به خم کردن مکرر زانو دارند، خطر بالای آرتروز زانو تهدیدشان می کند.

-سن: اگرچه سن یک فاکتور خطر است، تحقیقات نشان داده است که آرتروز بخشی اجتناب ناپذیر از سن نیست.
کنترل درد در آرتروز

ادامه در صفحه ۲

ادامه از صفحه ۱

تشخیص آتروز

تشخیص این بیماری توسط پزشک بر اساس معاینه فیزیکی و بررسی سابقه علائم بیماری صورت می گیرد. تشخیص آرتروز براساس ترکیبی از فاکتورهای زیر صورت می گیرد:
-شرح علائم بیماری
-موقعیت و الگوی درد
-علائم خاص در معاینه فیزیکی
عکسبرداری با اشعه ایکس گاهی برای تایید تشخیص و اطمینان از عدم وجود نوع دیگری از آرتریت در فرد انجام می شود.
گاهی آزمایش خون نیز صورت می گیرد. آزمایش خون به پزشک در تایید آرتروز و یا تشخیص انواع دیگر آرتروز کمک می کند.
اگر در مفاصل بدن مایع جمع شده است، پزشک ممکن است با روشی به نام آسپیره کردن مفصل، مایع را خارج کند و مایع موجود در مفصل بررسی میکروسکوپی می شود تا سایر بیماری های احتمالی نیز تشخیص داده شود.

گزینه های درمان آرتروز

درمان آرتروز بر کاهش درد و افزایش توان حرکتی مفاصل متمرکز است. روش های درمانی زیر قابل دسترس است:

-استفاده از داروهای ضد درد: داروهایی مثل استامینوفن، آسپیرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن

-درمان های موضعی: استفاده از بعضی داروها در شکل پماد یا اسپری بر سطح پوست ناحیه متاثر از درد جهت تسکین

-ورزش: فعالیت فیزیکی می تواند باعث افزایش تحرک مفاصل و تقویت ماهیچه هایی شود که مفاصل را احاطه کرده اند. ورزش های آرام، مثل شنا یا پیاده روی روی سطح صاف توصیه می شود. چرا که این ورزش ها فشار کمتری بر مفاصل وارد می کنند. فعالیت هایی که درد مفصل را افزایش دهد مثل آهسته دویدن، ایروبیک سنگین و ... باید اجتناب شود. چنانچه به آرتروز مبتلا هستید با پزشکتان مشورت کنید تا بهترین و کارآمدترین تمرینات ورزشی را به شما معرفی کند.

-کنترل وزن: کاهش وزن فشار اضافی وارد بر مفاصل را بر می دارد.

-مسکن های ضد درد و ضد التهاب: این داروها باعث کاهش درد و تورم در مفاصل می شوند.

-تزریق هیالورونیک اسید: این داروها به شکل تزریقی برای تسکین درد در بعضی مبتلایان به آرتروز تجویز می شود.

-داروی سیمبالتا (دولوکستین): این دارو در اصل بعنوان ضد افسردگی مورد تایید قرار گرفته، اما برای مبارزه با اشکال مختلف درد از جمله آرتروز استفاده می شود.

-کمپرس گرم یا سرد: این درمانها ممکن است به شکل حمام داغ یا قرار دادن کیسه های آب گرم یا سرد روی موضع مورد نظر باشد.

-وسایل محافظت از مفاصل: دستگاه هایی مثل زانو بند، مچ بند، کمر بند قادرند استرس و فشار وارد بر مفاصل دردناک را بردارد.

-درمان های جایگزین: طب سوزنی یکی از درمان های جایگزین است که برای تسکین درد مورد استفاده قررا می گیرد. در حالیکه تحقیقات نتایج ضد و نقیضی را نشان می دهند شواهدی وجود دارد که می گوید مصرف مکمل های دارویی گلوکوزآمین و کندرویتین در افراد مبتلا به آرتروز به ویژه آرتروز زانو باعث تسکین و از بین رفتن درد می شود. مطالعات متعدد نشان داده است که SAMe ممکن است بهتر از مسکن های ضد التهابی در بعضی افراد عمل کند.

-تزریق استروئیدها: گاهی پزشک جهت التیام درد بیمار استروئیدها را به داخل مفصل تزریق می کند. استفاده مکرر از تزریق استروئیدی می تواند منجر به تخریب مفصل شود.

-نارکوتیکها: داروهای ضد درد قوی، مثل نارکوتیکها وقتی تجویز می شوند که درد آرتروز شدید باشد و سایر داروها کمکی به درمان فرد نکرده باشد.

-جراحی: وقتی گزینه های درمانی گفته شده موثر واقع نشود، گزینه جراحی آخرین راه چاره درمان پیشنهادی توسط پزشکان است که پیشنهاد می شود.