درمان دارویی دردهای نوروپاتیک

نوروپاتی محیطی، در نتیجه آسیب اعصاب محیطی ایجاد می شود و باعث ضعف، بی حسی و درد، معمولا در دست ها و پاها می گردد. در بسیاری از موارد علائم بهبود می یابد بخصوص اگر عامل آن یک بیماری قابل درمان باشد. داروهایی وجود دارد که درد نوروپاتی محیطی را تسکین می دهند.

ماهیت متمایز دردهای نوروپاتیک که ناشی از آسیب دیدگی اعصاب است (برعکس سایر دردها که در جایی از بدن تولید شده و اعصاب آن درد را بازپخش و منتشر می کنند) در نوع داروی انتخابی برای درمان تاثیر می گذارد.
داروهای مصرفی برای صرع یا افسردگی ممکن است با توجه به تاثیرشان روی سیگنال های عصبی در مفید باشند، در حالی که باید توجه داشت داروهای ضد التهاب مثل ایبوپروفن معمولا کارایی ندارند. مسکن های اپیوئیدی که با نام نارکوتیک ها نیز شناخته می شوند در برخی موارد یک گزینه درمانی محسوب می شوند، البته اولین گزینه نخواهند بود. باید توجه داشت که این داروها به طور کامل درد را از بین نمی برند.
پیدا کردن بهترین دارو یا ترکیبی از داروها برای درمان درد نوروپاتیک اغلب اوقات مستلزم سعی و خطاست. ابتدا پزشک روند درمان را با یک داروی دوز پایین امتحان می کند زیرا عوارض جانبی با افزایش دوز، افزایش می یابند. اگر نیاز به تسکین بیشتر درد باشد به تدریج دوز را افزایش می دهد. برای تاثیر کامل، بسیاری از این داروها را باید چند هفته استفاده نمود.

داروهای آنتی اپی لپتیک (ضد صرع) (AEDs)

داروهایی که برای کنترل حملات صرع مصرف می شود با نام های آنتی کانوالسانت، آنتی سیژر یا داروهای نوروپاتیک شناخته می شوند. این داروها باعث تخفیف دردهای عصبی شده و اغلب در ابتدای خط درمان قرار می گیرند. داروهای ضد صرع شامل موارد زیر می شوند:

معمولا کاربامازپین و اکس کاربازپین برای کاهش درد نورالژی عصب سه قلو بیشتر از بقیه کارایی دارند. این عارضه باعث درد شدید، کوتاه مدت و ناگهانی در عصب صورت می شود.
برخی از عوارض جانبی داروهای ضد صرع شامل درد قفسه سینه، یبوست، گیجی، خواب آلودگی، حالت تهوع، مشکلات قلبی و واکنش های آلرژیک شدید می باشند. مصرف داروهای ضد صرع به زنان باردار توصیه نمی شود.

داروهای ضد افسردگی

هر چه بیشتر پیش می رود بیشتر متوجه می شویم که همان عدم تعادل ها در انتقال دهنده های عصبی که باعث افسردگی می شود، عامل دردهای مزمن نوروپاتیک نیز هستند. می توان با مصرف داروهای ضد افسردگی، دردهای نوروپاتیک و دردهای ناشی از بی خوابی را نسبتا بهبود داد، چه فرد دچار افسردگی باشد چه نباشد. داروهای ضد افسردگی با بهبود عدم تعادل عصبی در دستگاه انتقال دهنده های عصبی، علائم را کاهش می دهند.
انواع داروهای ضد افسردگی که معمولا برای درد های نوروپاتیک تجویز می شوند به شرح زیرند:

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای: برای درمان دردهای نوروپاتی دیابتی، درد عصبی پس از هرپس (زونا) و درد مرکزی پس از سکته مغزی استفاده می شود. از جمله این داروها می توان به آمی تریپتیلین، ایمی پرامین، نورتریپتیلین و دسیپرامین اشاره کرد. لغت سه حلقه ای از ساختار شیمیایی دارو گرفته شده است.
مهار کننده های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین (SNRIs): دولوکستین و ونلافاکسین برای درمان دردهای ناشی از نوروپاتی دیابتی استفاده می شود. ونلافاکسین پیوسته رهش برای دردهای پلی نوروپاتی نیز مفید است.
درمان ترکیبی: این درمان برای برخی افراد نتیجه می دهد. در یکی از این داروها با نام تپنتادول عناصری از داروی ضد افسردگی و اپیوئیدی را ترکیب می کنند. مطالعات نشان داده است این دارو نسبت به مسکن اپیوئیدی اکسی کدون مفیدتر است.
مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین: این گروه از داروها معمولا اولین انتخاب نیستند اما می توانند در ترکیب با داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای کمک کننده باشند یا اگر بیمار توان تحمل بقیه داروها را نداشته باشد، یک گزینه درمانی محسوب می شوند. این داروها شامل اس سیتالوپرام، پاروکستین و فلوکستین می شوند.

برخی از عوارض جانبی و خطرات داروهای ضد افسردگی شامل مشکلات قلبی، یبوست، خواب آلودگی، سبکی سر، افزایش وزن، خشکی دهان و تهوع می باشد. داروهای ضد افسردگی خطر افزایش فکر خودکشی را نیز بالا می برند. زنان می بایست قبل از مصرف داروهای ضد افسردگی یا هر داروی دیگری در طول بارداری با پزشک خود مشورت کنند.

درمان های موضعی

این داروها معمولا به صورت چسب، ژل یا کرم در دسترسند. درمان های موضعی می توانند برای دردهای موضعی نوروپاتی سودمند باشند. داروهای این دسته از محصولات از طریق پوست جذب شده و با بی حس کردن ناحیه یا تخفیف درد آن قسمت به درمان می پردازند.
درمان های موضعی ممکن است گزینه خوبی برای افرادی باشد که نمی توانند داروهای خوراکی را تحمل کنند یا ترجیح می دهند چنین داروهایی مصرف نکنند. تنها مقدار کمی از این داروها به خون می رسند. بنابراین عوارض شناختی ایجاد نمی شود. برای تسکین قابل توجه درد باید دارو را چندین بار در روز روی موضع مالید.
لیدوکائین و کاپسایسین از جمله رایج ترین داروهای موضعی هستند.
سرخ شدن صورت، تورم، احساس سوزش و دیگر التهابات در ناحیه استعمال دارو از جمله شایع ترین عوارض جانبی است. برخی از عوارض جانبی کم احتمال تر شامل سرفه، تنگی/خس خس سینه و مشکلات تنفسی می باشد.

داروهای اپیوئیدی

اپیوئیدها در برخی موارد مفیدند، اما اغلب توصیه به پرهیز از آنها می شود. زیرا ممکن است احتمال اوردوز، سوء مصرف، اعتیاد به دارو و عوارض مصرف بلند مدت وجود داشته باشد. دوزهای بالای اپیوئیدها معمولا برای تسکین دردهای شدید نوروپاتی استفاده می شود.
اپیوئیدهایی مانند اکسی کدون، مورفین و ترامادول برای درمان نوروپاتی دیابتی محیطی، نوروپاتی پست هرپتیک، پلی نوروپاتی و دردهای فانتوم مصرف می شوند. درد فانتوم به دردی می گویند که پس از قطع عضو نیز ادامه دارد.
ترامادول در دولت امریکا به عنوان داروی نارکوتیک شناخته می شود اما یک داروی مصنوعی (سنتتیک) است. اغلب اوقات احتمال اعتیاد به این داروها نسبت به اپیوئیدهای معمول کمتر است اما همچنان احتمال عادت کردن به آنها وجود دارد.
عوارض جانبی و خطرات اپیوئیدها مثل خواب آلودگی، یبوست، استفراغ و حالت تهوع باعث می شود بعضی از افراد مصرف دارو را قطع کنند. همچنین ممکن است مشکلات تنفسی تهدید کننده زندگی به دنبال داشته باشد که اگر دارو با الکل یا داروهای آرامبخش ترکیب شود احتمال مرگ نیز وجود دارد. استفاده از داروهای اپیوئیدی در طول بارداری توصیه نمی شود.

سایر داروها

ممکن است داروهای دیگری برای کاهش انواع درد های نورپاتی مفید باشند. دردهای شدید ناشی از تحریک و التهاب اعصاب را می توان با کورتیکو استروئیدهایی مانند پردنیزون بهبود داد.
داروهای دردهای نوروپاتی را می توان به صورت تزریقی، از طریق پمپ درد، با برچسب ها یا خوراکی استفاده کرد./