بایدها و نبایدهای مهارکننده های TNF در درمان پسوریازیس

آنچه در زیر می آیید نگاهی است به آخرین دستورالعمل آکادمی آمریکایی درماتولوژی در زمینه تجویز مهارکننده های TNF در درمان پسوریازیس.

آنچه در زیر می آید نگاهی است به آخرین دستورالعمل آکادمی آمریکایی درماتولوژی در زمینه تجویز مهارکننده های TNF در درمان پسوریازیس.

اصول عمومی

عوامل ضد TNF (فاکتور نکروز دهنده تومور) در بیماران مبتلا به عفونت های فعال و جدی منع مصرف دارند.
انجام تست توبرکلوزیس در همه بیمارانی که قرار است تحت درمان با این عوامل قرار گیرند، الزامی است، زیرا گزارش هایی از فعالیت دوباره توبرکلوزیس در بیماران درمان شده با عوامل ضد TNF وجود دارد.
در بیماران تحت درمان با عوامل ضد TNF، واکسیناسیون با واکسن های زنده ممنوع است. در این بیماران باید از واکسن های غیرفعال از نظر بیولوژیکی یا واکسن های نوترکیب استفاده کرد. هرچند پاسخ ایمنی این واکسن ها باید مورد بررسی قرار گیرند.
از آنجا که ارتباطی میان درمان ضد TNF و بیماری دمیلینه کننده (مانند MS) وجود دارد، مهارکننده های TNF نباید در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (MS) یا دیگر بیماری های دمیلینه کننده مورد استفاده قرار گیرند. بستگان درجه اول بیماران MS در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند، بطوریکه این خطر در خواهر و برادر بین 18 و 36 درصد است. بنابراین شواهد قویا پیشنهاد می کنند که مهارکننده های TNF نباید در افراد فامیل درجه اول بیماران مبتلا به MS مورد استفاده قرار گیرد.
با توجه به گزارش های موجود در زمینه بروز و بدتر شدن نارسایی مزمن قلبی در بیماران درمان شده با مهارکننده های TNF، باید احتیاط های لازم در این زمینه صورت گیرد. در این زمینه توصیه می شود بیمارانی که طبق طبقه بندی انجمن قلب نیویورک، در کلاس 3 یا 4 نارسایی مزمن قلبی قرار دارند، نباید از مهارکننده های TNF استفاده کنند. بیمارانی که در کلاس 1 یا 2 هستند، باید در ابتدا تحت تست اکوی قلبی قرار گیرند. اگر کسر جهشی این بیماران کمتر از 50 درصد است، درمان با مهارکننده های TNF ممنوع است.
فعال شدن دوباره هپاتیت B پس از درمان با مهارکننده های TNF گزارش شده، بنابراین در کار بالینی مناسب، بیماران باید از نظر ابتلا به عفونت هپاتیت B غربالگری شوند.

توصیه های مربوط به تجویز آدالیموماب

موارد مصرف: آرتریت پسوریاتیک متوسط تا شدید، آرتریت روماتوئید بزرگسالان و جوانان (4 سال به بالا)، انکیلوزینگ اسپوندیلیت، بیماری کرون.
دوز دارو در بیماران مبتلا به پسوریازیس: 80 میلی گرم در هفته اول، 40 میلی گرم در هفته دوم، سپس 40 میلی گرم یک هفته در میان، بصورت زیرپوستی. 80 درصد بیماران در هفته 12 درمان به پاسخ 75-PASI رسیدند (نتایج کوتاه مدت). 68 درصد آنها نیز در هفته 60 درمان، به این پاسخ درمانی مناسب دست یافتند (نتایج بلند مدت). البته درصد کمی از بیماران نیز اثربخشی دارو را در استفاده مستمر از دست دادند.
سمیت: واکنش های متوسط دردناک در محل تزریق گزارش شده است. گزارش های نادری از عفونت های جدی (مانند سل و عفونت های فرصت طلب) و بدخیمی ها دیده شده است. گزارش های نادری از عوارض جانبی وابسته به دارو و برگشت پذیر، شامل لوپوس بدون عوارض کلیوی یا سیستم مرکزی عصبی، سیتوپنی، مالتیپل اسکلروزیس و حمله جدید نارسایی مزمن قلبی نیز منتشر شده است.
پایش اولیه: انجام PPD، تست های کبدی، آزمایش کامل گلبول های خونی، پروفایل هپاتیت.
پایش بعدی: انجام معاینه فیزیکی و گرفتن شرح حال در حین درمان توصیه می شود.
انجام PPD سالانه و CBC و LFT دوره ای را در نظر داشته باشید.
آدالیموماب در بارداری، در گروه B قرار دارد./

*به نقل از نشریه پزشکان ش6.