استفاده بیش از اندازه جوانان از رسانههای الکترونیک در چین سبب ایجاد تمایلات نگرانکنندهای در بین این گروه جمعیتی شده است که زنگ هشدار برای والدین سایر کشورهایی که فرزندانشان ساعات متمادی را روی صفحات الکترونیک صرف میکنند را نیز به صدا درآورده است.
استفاده بیش از اندازه جوانان از رسانههای الکترونیک در چین سبب ایجاد تمایلات نگرانکنندهای در بین این گروه جمعیتی شده است که زنگ هشدار برای والدین سایر کشورهایی که فرزندانشان ساعات متمادی را روی صفحات الکترونیک صرف میکنند را نیز به صدا درآورده است. کانال PBS مستندی تهیه کرده با عنوان هله-هوله اینترنتی(web junkies) که به آثار مخرب ناشی از وابستگی کودکان به بازیهای کامپیوتری میپردازد. بچهها بهحدی در دنیای مجازی بازیها غرق میشوند که هنگام بازی حتی مهلتی برای خوردن یا آشامیدن یا دستشویی رفتن یا حتی خوابیدن به خود نمیدهند و بهحدی جذب دنیای مجازی میشوند که قدرت تشخیص زندگی واقعی خود از آنرا ندارند. پزشکان چینی این پدیده را عارضهای بالینی میدانند وبرای درمان آن مراکز بازپروری ایجاد کردهاند. در این مراکز، نوجوان مبتلا بهمدت چندین ماه تحت مراقبتی بسیار سختگیرانه قرار میگیرد و از دسترسی به هر نوع رسانهای منع میشود. برای حصول اطمینان از موثر بودن این روش درمانی باید منتظر بمانیم . در آمریکا، تا کنون با اعتیاد به اینترنت بهعنوان بیماری بالینی برخورد نشده است، اما واقعیت آن است که نوجوانان و کودکان آمریکایی مدت زمان خیلی طولانیتر ازحد مجاز برای رشد عادی ذهنی در دنیای مجازی بسر میبرند و مشکل دیگر این که سن شروع ارتباط با این دنیا بسیار پایین است. کودکان نوپا حتی قبل از اینکه شروع به سخن گفتن کنند بهجای اینکه، نظارهگر دنیای پیرامون خود باشند و با اطرافیانشان ارتباط برقرار کنند، مشغول بازی با گوشیهای هوشمند یا تبلت والدینشان هستند.
در سال 2013 میلادی آکادمی پزشکی کودکان ایالات متحده در بیانیه سیاستگذاری خود براساس آمار شوکآور بنیاد حمایت از خانواده کایزردر سال 2010، اعلام کرد: «به طور متوسط یک کودک 8 - 10 ساله آمریکایی روزانه 8 ساعت با اشکال مختلف رسانه دیجیتال سروکار دارد واین زمان برای نوجوانان 11 ساعت است. تلویزیون که از گذشته نقش پرستار کودک را بازی کرده است، هنوز جایگاه محکمی دارد، ولی کامپیوتر، تبلت و گوشی هوشمند بهسرعت در حال گرفتن جای تلویزیون هستند. آکادمی اعلام میدارد که امروزه والدین قوانین و محدودیتهای کمتری را برای استفاده از این رسانهها بر فرزندانشان اعمال میکنند و دوسوم کسانی که در آمارگیری کایزرشرکت داشتهاند، گفتهاند که پدرومادرشان هیچ قانونی برای محدودیت یا ممنوعیت استفاده از رسانهها ندارند. پدر ومادرها از اینکه سر فرزندانشان به این وسایل گرم است وآرام گرفتهاند و مزاحم آنها در امور شخصیشان نمیشوند آنقدر راضیاند که خطرات بالقوه سیروسفر فرزندانشان در دنیای مجازی را نادیده میگیرند.
کاترین اشتاینر، روانشناس بالینی دانشگاه هاروارد و نویسنده کتاب پرفروش «محافظت از کودک و خانواده در عصردیجیتال» میگوید: «ما برای آنکه فرزندانمان را از سرخود باز کنیم، آنها را به سوی صفحه تلویزیون و کامپیوتر روانه میکنیم، درحالیکه باید به آنها بیاموزیم که خود را سرگرم کنند و با وسایل غیرالکترونیکی آرام شوند.
پیش از سن دوسالگی بچهها نباید در معرض رسانههای الکترونیک قرارگیرند. آکادمی پزشکی کودکان اعلام کرده که بهعلت اینکه مغز کودک تا دوسالگی رشد سریعی دارد، کودک باید بیشترین میزان یادگیری را از طریق ارتباط با اطرافیانش تجربه کند و برقراری ارتباط از طریق رسانه الکترونیک انتخاب خوبی نیست. بچههای بزرگتر و نوجوانان میتوانند روزانه 2 ساعت از وسایل سرگرمی الکترونیکی استفاده کنند که بهتراست از موضوع و محتویات بالای فرهنگی برخوردار باشد و باقی زمان فراغت خود را به بازیهای فیزیکی مثل دوچرخهسواری و توپبازی در فضای آزاد بگذرانند یا در صورت حضور در محیط بسته خانه کتاب بخوانند و بازیهای خلاقانه انجام دهند. استفاده زیاد کودکان و نوجوانان از رسانههای الکترونیک میتواند آثار مخرب بیشماری بر رفتار، سلامت و عملکرد درسی آنها بگذارد. افرادی که بازیهای کامپیوتری پرخشونت انجاممیدهند، نسبت به رفتارهای خشن بیاعتنا میشوند وانتظار واکنشهای عطوفت آمیز از آنها بعید است و بیشتر دچار رفتارهای خشونت آمیز میشوند. بچههایی که بازیهای پرخشونت میکنند یا به دیدن فیلمهای خشن تمایل دارند، بهطور طبیعی دچار پرخاشگری شده و تمایل به ایجاد درگیری با همسالان خود و جروبحث با آموزگارانشان را دارند. پرشدن وقت کودک و نوجوان با بازی کامپیوتری و تماشای فیلم وقتی برای کتاب خواندن باقی نمیگذارد. از سوی دیگراز آنجا که این نوع کارها با تحرک جسمانی همراه نیست، وزن کودک هم بهدلیل مصرف خوراکیهای پرکالری حین انجام این بازیها بالا میرود. چاقی یکی از معضلاتی است که نسل جوان ایالات متحده را تهدید میکند.
تکنولوژی جانشین شایستهای برای ارتباطات متقابل انسانها نیست. بچهها باید بفهمند که آن سوی صفحه الکترونیکی زندگی میتواند چقدر جذاب باشد. خوب است که به آدمهای اطرافشان توجه کنند و از آنها بیاموزند. بدینترتیب، هوش اجتماعی و عاطفی آنها پرورش می یابد. کار با وسایل الکترونیک ممکن است، هوش علمی بچه را زیاد کند و وی قادر به حل همزمان چند مسئله با هم شود ولی به موازات آن وی توانایی او را در تمرکز بر روی یک موضوع خاص کاهش داده و حتی ممکن است، توان لازم برای مقابله با مسائل مهمتر را از دست بدهد. از کنار پیامدهای جسمی اعتیاد به وسایل الکترونیکی نیز نمیتوان گذشت: درد انگشتان و مچ دستها، تنگی عروق خونی چشمها، گردندرد و پشتدرد از جمله آسیبهای جسمانی در این افراد است./
*به نقل از نیویورک تایمز
در سال 2013 میلادی آکادمی پزشکی کودکان ایالات متحده در بیانیه سیاستگذاری خود براساس آمار شوکآور بنیاد حمایت از خانواده کایزردر سال 2010، اعلام کرد: «به طور متوسط یک کودک 8 - 10 ساله آمریکایی روزانه 8 ساعت با اشکال مختلف رسانه دیجیتال سروکار دارد واین زمان برای نوجوانان 11 ساعت است. تلویزیون که از گذشته نقش پرستار کودک را بازی کرده است، هنوز جایگاه محکمی دارد، ولی کامپیوتر، تبلت و گوشی هوشمند بهسرعت در حال گرفتن جای تلویزیون هستند. آکادمی اعلام میدارد که امروزه والدین قوانین و محدودیتهای کمتری را برای استفاده از این رسانهها بر فرزندانشان اعمال میکنند و دوسوم کسانی که در آمارگیری کایزرشرکت داشتهاند، گفتهاند که پدرومادرشان هیچ قانونی برای محدودیت یا ممنوعیت استفاده از رسانهها ندارند. پدر ومادرها از اینکه سر فرزندانشان به این وسایل گرم است وآرام گرفتهاند و مزاحم آنها در امور شخصیشان نمیشوند آنقدر راضیاند که خطرات بالقوه سیروسفر فرزندانشان در دنیای مجازی را نادیده میگیرند.
کاترین اشتاینر، روانشناس بالینی دانشگاه هاروارد و نویسنده کتاب پرفروش «محافظت از کودک و خانواده در عصردیجیتال» میگوید: «ما برای آنکه فرزندانمان را از سرخود باز کنیم، آنها را به سوی صفحه تلویزیون و کامپیوتر روانه میکنیم، درحالیکه باید به آنها بیاموزیم که خود را سرگرم کنند و با وسایل غیرالکترونیکی آرام شوند.
پیش از سن دوسالگی بچهها نباید در معرض رسانههای الکترونیک قرارگیرند. آکادمی پزشکی کودکان اعلام کرده که بهعلت اینکه مغز کودک تا دوسالگی رشد سریعی دارد، کودک باید بیشترین میزان یادگیری را از طریق ارتباط با اطرافیانش تجربه کند و برقراری ارتباط از طریق رسانه الکترونیک انتخاب خوبی نیست. بچههای بزرگتر و نوجوانان میتوانند روزانه 2 ساعت از وسایل سرگرمی الکترونیکی استفاده کنند که بهتراست از موضوع و محتویات بالای فرهنگی برخوردار باشد و باقی زمان فراغت خود را به بازیهای فیزیکی مثل دوچرخهسواری و توپبازی در فضای آزاد بگذرانند یا در صورت حضور در محیط بسته خانه کتاب بخوانند و بازیهای خلاقانه انجام دهند. استفاده زیاد کودکان و نوجوانان از رسانههای الکترونیک میتواند آثار مخرب بیشماری بر رفتار، سلامت و عملکرد درسی آنها بگذارد. افرادی که بازیهای کامپیوتری پرخشونت انجاممیدهند، نسبت به رفتارهای خشن بیاعتنا میشوند وانتظار واکنشهای عطوفت آمیز از آنها بعید است و بیشتر دچار رفتارهای خشونت آمیز میشوند. بچههایی که بازیهای پرخشونت میکنند یا به دیدن فیلمهای خشن تمایل دارند، بهطور طبیعی دچار پرخاشگری شده و تمایل به ایجاد درگیری با همسالان خود و جروبحث با آموزگارانشان را دارند. پرشدن وقت کودک و نوجوان با بازی کامپیوتری و تماشای فیلم وقتی برای کتاب خواندن باقی نمیگذارد. از سوی دیگراز آنجا که این نوع کارها با تحرک جسمانی همراه نیست، وزن کودک هم بهدلیل مصرف خوراکیهای پرکالری حین انجام این بازیها بالا میرود. چاقی یکی از معضلاتی است که نسل جوان ایالات متحده را تهدید میکند.
تکنولوژی جانشین شایستهای برای ارتباطات متقابل انسانها نیست. بچهها باید بفهمند که آن سوی صفحه الکترونیکی زندگی میتواند چقدر جذاب باشد. خوب است که به آدمهای اطرافشان توجه کنند و از آنها بیاموزند. بدینترتیب، هوش اجتماعی و عاطفی آنها پرورش می یابد. کار با وسایل الکترونیک ممکن است، هوش علمی بچه را زیاد کند و وی قادر به حل همزمان چند مسئله با هم شود ولی به موازات آن وی توانایی او را در تمرکز بر روی یک موضوع خاص کاهش داده و حتی ممکن است، توان لازم برای مقابله با مسائل مهمتر را از دست بدهد. از کنار پیامدهای جسمی اعتیاد به وسایل الکترونیکی نیز نمیتوان گذشت: درد انگشتان و مچ دستها، تنگی عروق خونی چشمها، گردندرد و پشتدرد از جمله آسیبهای جسمانی در این افراد است./
*به نقل از نیویورک تایمز