تقریبا هیچکس از دوران نوزادی و اوایل کودکیاش خاطرهای ندارد.
تقریبا هیچکس از دوران نوزادی و اوایل کودکیاش خاطرهای ندارد. این وضع ناشی از آن نیست که کودکان کمسن اطلاعات را در مغزشان ثبت نمیکنند. برعکس این به یاد نیاوردن ممکن است به این علت باشد که در آن سن بسیار کم، مغز ما هنوز به طریقی عمل نمیکند که اطلاعات را به صورت الگوهای عصبی پیچیده که ما آنها را خاطرات مینامیم، در آورد.
روشن است که کودکان کمسن میتوانند واقعیتها را در لحظه به یاد آورند، مانند اینکه پدر و مادرشان کی است، یا اینکه پیش از اینکه مادرشان به آنها شیرینی بدهد باید بگویند: «لطفا». این حافظه را «حافظه معناشناختی» (semantic memory) مینامند. کودکان تا زمانی میان 2 تا 4 سالگی، فاقد «حافظه رویدادی» (episodic memory) هستند، حافظهای که در رابطه با جزئیات یک رویداد خاص است. خاطراتی از این نوع در چندین بخش در قشر سطحی مغز یا «کورتکس» ذخیره میشوند. برای مثال خاطره صدا در قشر شنوایی، در طرفین مغز پردازش میشود، در حالیکه خاطرات دیداری بهوسیله قشر بینایی در عقب مغز مدیریت میشوند. ناحیهای از مغز به نام هیپوکامپ همه این بخشهای پراکنده را به هم ارتباط میدهد، در 2 تا 4 سالگی هیپوکامپ کار پیوند دادن قطعات اطلاعات به یکدیگر را آغاز میکند. در زمانی که کودک تازه دارد یاد میگیرد که جهان چطور عمل میکند، حافظه رویدادی ممکن است به نحوی غیرضروری پیچیده شود.
هدف اصلی در دو سال اول زندگی کسب آگاهی معناشناختی است و از این دیدگاه در آن زمان حافظه دیداری ممکن است واقعا باعث حواسپرتی شود./
روشن است که کودکان کمسن میتوانند واقعیتها را در لحظه به یاد آورند، مانند اینکه پدر و مادرشان کی است، یا اینکه پیش از اینکه مادرشان به آنها شیرینی بدهد باید بگویند: «لطفا». این حافظه را «حافظه معناشناختی» (semantic memory) مینامند. کودکان تا زمانی میان 2 تا 4 سالگی، فاقد «حافظه رویدادی» (episodic memory) هستند، حافظهای که در رابطه با جزئیات یک رویداد خاص است. خاطراتی از این نوع در چندین بخش در قشر سطحی مغز یا «کورتکس» ذخیره میشوند. برای مثال خاطره صدا در قشر شنوایی، در طرفین مغز پردازش میشود، در حالیکه خاطرات دیداری بهوسیله قشر بینایی در عقب مغز مدیریت میشوند. ناحیهای از مغز به نام هیپوکامپ همه این بخشهای پراکنده را به هم ارتباط میدهد، در 2 تا 4 سالگی هیپوکامپ کار پیوند دادن قطعات اطلاعات به یکدیگر را آغاز میکند. در زمانی که کودک تازه دارد یاد میگیرد که جهان چطور عمل میکند، حافظه رویدادی ممکن است به نحوی غیرضروری پیچیده شود.
هدف اصلی در دو سال اول زندگی کسب آگاهی معناشناختی است و از این دیدگاه در آن زمان حافظه دیداری ممکن است واقعا باعث حواسپرتی شود./