لخته شدن خون در ساق و ران پا یا ترومبوز وریدی عمقی، مشکلی است که اغلب تشخیص داده نشده و مشکلزا است، اما قابل پیشگیری. این وضعیت، زمانی رخ میدهد که لخته خون در یک ورید عمقی تشکیل میشود.
لخته شدن خون در ساق و ران پا یا ترومبوز وریدی عمقی، مشکلی است که اغلب تشخیص داده نشده و مشکلزا است، اما قابل پیشگیری. این وضعیت، زمانی رخ میدهد که لخته خون در یک ورید عمقی تشکیل میشود. این لختهها اغلب در ساق، ران یا لگن اندام تحتانی تشکیل میشود، اما در بازو نیز میتوانند به وجود آیند. نوع دیگری از لخته خونی، به نام آمبولی ریوی، وقتی شکل میگیرد که لخته خون شکسته شده و به سمت ریهها حرکت میکند.
نکته مهم در مورد این وضعیت آن است که ترومبوز وریدی عمقی در هر فردی میتواند، رخ دهد و باعث ایجاد یک بیماری جدی، ناتوانی و در مواردی منجر به مرگ شود. البته خبر خوب آنکه، لختههای خونی، اگر زود تشخیص داده شوند، قابل پیشگیری و درمان هستند.
علائم: تقریبا نیمی از بیماران مبتلا به ترومبوز وریدی عمقی اصلا علامتی ندارند. اما اگر این بیماری علامتدار شود، شایعترین علامتهای آن که در اندام مبتلا دیده میشود، عبارتند از: تورم، درد، حساسیت و قرمزی پوست. اگر شما هریک از این علامتها را دارید، در اولین فرصت با پزشک خود مشورت کنید.
البته بیمار میتواند دچار آمبولی ریوی شود، بدون آنکه ترومبوز وریدی عمقی برای وی رخ داده باشد. علامتها و نشانههای آمبولی ریوی عبارتند از: اشکال در تنفس، تند شدن یا نامنظم شدن ضربان قلب، سرفه خونی، کاهش شدید فشار خون، سبکی سر یا غش کردن.
روشهای پیشگیری از بروز ترومبوز وریدی عمقی: با دنبال کردن موارد زیر، میتوان از تشکیل لختههای خون پیشگیری کرد.
اگر مجبور بودید مدتی را در حالت درازکش بوده باشید، مثلا پس از جراحی، بیماری یا تصادف، هرچه سریعتر راه رفتن را آغاز کنید.
اگر در معرض خطر تشکیل لخته هستید، با پزشک خود در مورد موارد زیر صحبت کنید: استفاده از جورابهای ساق بلند فشاری (که اغلب جورابهای ساقبلند فشاری پزشکی خوانده میشوند)، استفاده از داروهای ضدانعقاد خون برای پیشگیری از تشکیل لخته خون.
اگر ناچارید برای مدتی طولانی در حالت نشسته بمانید، مثلا در سفرهایی که بیش از 4 ساعت به طول میانجامند، هر 2 تا 3 ساعت یکبار، بلند شوید و راه بروید.
در همان حالت نشسته، اندام تحتانی خود را ورزش دهید، به این صورت که:
1) در حالی که انگشت شست پای خود را روی زمین نگه داشتهاید، پاشنههای خود را بالا و پایین ببرید.
2) در حالی که پاشنههای خود را روی زمین نگه داشتهاید، انگشت شست پای خود را بالا و پایین ببرید.
از لباسهای گشاد استفاده کنید.
شما میتوانید خطر بروز تشکیل لخته خون را با نگاه داشتن وزن خود در محدوده طبیعی، داشتن فعالیت، و پیروی از توصیههای پزشکتان، براساس عوامل خطری که شخص شما را تهدید میکند، به حداقل برسانید./
نکته مهم در مورد این وضعیت آن است که ترومبوز وریدی عمقی در هر فردی میتواند، رخ دهد و باعث ایجاد یک بیماری جدی، ناتوانی و در مواردی منجر به مرگ شود. البته خبر خوب آنکه، لختههای خونی، اگر زود تشخیص داده شوند، قابل پیشگیری و درمان هستند.
علائم: تقریبا نیمی از بیماران مبتلا به ترومبوز وریدی عمقی اصلا علامتی ندارند. اما اگر این بیماری علامتدار شود، شایعترین علامتهای آن که در اندام مبتلا دیده میشود، عبارتند از: تورم، درد، حساسیت و قرمزی پوست. اگر شما هریک از این علامتها را دارید، در اولین فرصت با پزشک خود مشورت کنید.
البته بیمار میتواند دچار آمبولی ریوی شود، بدون آنکه ترومبوز وریدی عمقی برای وی رخ داده باشد. علامتها و نشانههای آمبولی ریوی عبارتند از: اشکال در تنفس، تند شدن یا نامنظم شدن ضربان قلب، سرفه خونی، کاهش شدید فشار خون، سبکی سر یا غش کردن.
روشهای پیشگیری از بروز ترومبوز وریدی عمقی: با دنبال کردن موارد زیر، میتوان از تشکیل لختههای خون پیشگیری کرد.
اگر مجبور بودید مدتی را در حالت درازکش بوده باشید، مثلا پس از جراحی، بیماری یا تصادف، هرچه سریعتر راه رفتن را آغاز کنید.
اگر در معرض خطر تشکیل لخته هستید، با پزشک خود در مورد موارد زیر صحبت کنید: استفاده از جورابهای ساق بلند فشاری (که اغلب جورابهای ساقبلند فشاری پزشکی خوانده میشوند)، استفاده از داروهای ضدانعقاد خون برای پیشگیری از تشکیل لخته خون.
اگر ناچارید برای مدتی طولانی در حالت نشسته بمانید، مثلا در سفرهایی که بیش از 4 ساعت به طول میانجامند، هر 2 تا 3 ساعت یکبار، بلند شوید و راه بروید.
در همان حالت نشسته، اندام تحتانی خود را ورزش دهید، به این صورت که:
1) در حالی که انگشت شست پای خود را روی زمین نگه داشتهاید، پاشنههای خود را بالا و پایین ببرید.
2) در حالی که پاشنههای خود را روی زمین نگه داشتهاید، انگشت شست پای خود را بالا و پایین ببرید.
از لباسهای گشاد استفاده کنید.
شما میتوانید خطر بروز تشکیل لخته خون را با نگاه داشتن وزن خود در محدوده طبیعی، داشتن فعالیت، و پیروی از توصیههای پزشکتان، براساس عوامل خطری که شخص شما را تهدید میکند، به حداقل برسانید./