1500 بازدید
45 دیدگاه
الکترومیوگرافی یا EMG، روشی است که در آن پاسخ یا فعالیت الکتریکی عضله را در پاسخ به تحریک عصب عضله اندازه‌گیری می‌کنند. این تست برای کمک به تشخیص اختلالات عصبی‌عضلانی به کار می‌رود.
در حین انجام این تست، یک یا چند سوزن کوچک (که الکترود نامیده می‌شوند) از طریق پوست، وارد عضله می‌شوند. سپس، فعالیت الکتریکی عضله که به‌وسیله الکترودها برداشت می‌شوند، روی مانیتوری که فعالیت الکتریکی را به صورت امواج نشان می‌دهند، نمایش داده می‌شود. این امواج با کمک یک دستگاه تقویت کننده صوتی هم قابل شنیدن می‌شوند. دستگاه الکترومیوگرافی فعالیت الکتریکی عضله را حین استراحت، انقباض خفیف و انقباض شدید اندازه‌گیری می‌کند. بافت عضله به‌طورطبیعی در حین استراحت سیگنال‌های الکتریکی تولید نمی‌کند، اما وقتی الکترودها جایگذاری می‌شوند، دوره کوتاهی از فعالیت روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اما پس از آن، دیگر سیگنالی نباید وجود داشته باشد.
پس از جایگذاری الکترودها، از شما خواسته می‌شود که عضله خود را منقبض کنید، مثلا با بلندکردن یا خم کردن پای خود. پتانسیل عمل (اندازه و شکل امواج) که روی صفحه نمایش دیده می‌شود، اطلاعاتی را در مورد توانایی عضله برای پاسخ، در زمان تحریک عصب، به پزشک می‌دهد. هنگامی که عضله با شدت بیشتری منقبض می‌شود، تعداد بیشتری فیبرهای عضلانی فعال شده و پتانسیل عمل بیشتری تولید می‌کند.
روشی که ممکن است همزمان با الکترومیوگرافی انجام شود، بررسی هدایت عصب یا NCS است. در این روش، میزان و سرعت هدایت برانگیزش‌های الکتریکی در طول عصب، اندازه‌گیری می‌شود. بررسی هدایت عصب می‌تواند صدمه و تخریب عصب را تعیین کرده و اغلب همزمان با الکترومیوگرافی انجام می‌شود. هردو این روش‌ها، به تشخیص وجود، محل و گسترش بیماری‌هایی که اعصاب و عضلات را صدمه می‌زنند، کمک می‌کنند.
قبل از انجام الکترومیوگرافی
● قبل از انجام الکترومیوگرافی، پزشک در مورد نحوه انجام کار برای شما توضیح داده و شما این فرصت را دارید که هر سوالی را که می‌خواهید، از وی بپرسید.
● به‌طور کلی، برای انجام این روش، نیازی به ناشتا بودن نیست. در بعضی موارد، سیگار‌کشیدن و نوشیدن مایعات کافئینه، مانند قهوه، چای، و کولا، از 2 تا 3 ساعت قبل از انجام تست، محدود می‌شود.
● در مورد تمامی داروهایی که مصرف می‌کنید، پزشک خود را مطلع فرمایید، حتی داروهایی که نیاز به نسخه پزشک ندارند یا مکمل‌های گیاهی.
● اگر ضربان‌ساز قلبی دارید، به پزشک خود بگویید.
● به شما لباسی داده می‌شود تا نواحی مورد آزمایش به راحتی در دسترس قرار گیرند.
● از چند روز قبل از انجام الکترومیوگرافی، از کاربرد روغن‌ها یا لوسیون‌ها روی پوست خود بپرهیزید یا حداقل استفاده آنها را از روز قبل متوقف کنید.
● با توجه به وضعیت پزشکی شما، شاید پزشک از شما بخواهد که شرایط دیگری را هم رعایت کنید.
الکترومیوگرافی چگونه انجام می شود؟
به‌طور کلی، انجام تست الکترومیوگرافی به صورت زیر انجام می‌گیرد:
● از شما خواسته می‌شود لباس و هرگونه جواهرات، سنجاق سر، سمعک، یا دیگر مواردی را که ممکن است با انجام این روش تداخل کند، از خود دور کنید. به شما لباسی مناسب با وضعیت انجام تست داده خواهد شد.
● از شما خواسته می‌شود که بنشینید یا دراز بکشید.
● نورولوژیست، محل عضلاتی را که باید مورد بررسی قرار گیرند، تعیین می‌کند.
● پوست محل مورد آزمایش، با یک محلول ضدعفونی‌کننده تمییز می‌شود. سپس، سوزن نازک و ظریف و استریلی درون عضله جایگذاری می‌شود. الکترود، زمین زیر بازو یا ساق شما قرار می‌گیرد.
● شاید لازم باشد به تعداد 5 یا بیشتر سوزن در حین تست مورد استفاده قرار گیرد. این جایگذاری‌ها اغلب بدون درد هستد، اما ممکن است بعضی افراد درد کمی را احساس کنند.
● اگر دردی احساس می‌کنید، باید به پزشک خود اطلاع دهید، زیرا ممکن است با نتایج تست شما تداخل داشته باشد.
● از شما خواسته می‌شود آرام بوده و به دنبال آن، عضله خود را کمی و سپس کاملا و با شدت زیاد منقبض کنید.
● فعالیت الکتریکی عضله‌ای که منقبض شده، اندازه‌گیری شده و روی صفحه نمایش نشان داده می‌شود.
● با استفاده از یک تقویت کننده صدا، هم ظاهر و هم صدای پتانسیل‌های الکتریکی قابل افزایش هستند. اگر دستگاه ضبط به تقویت کننده صدا متصل شود، صدایی شبیه بارش تگرگ روی سقف ضبط و قبل شنیدن می‌شود که درواقع صدای انقباض عضله است.
پس از انجام الکترومیوگرافی
EMG چرا انجام می گیرد؟
اگر پزشک علایم و نشانه هایی را در فرد مشاهده کند که نوعی اختلال در عصب و یا ماهیچه را نشان می دهد، معمولا EMG را تجویز می کند. این علایم عبارتند از:
● بی حسی
● ضعف عضلانی
● درد عضلانی
● انقباض عضلانی
● بروز انواع خاصی از درد در اندام ها
نتایج به دست آمده از EMG اغلب به پزشک کمک می کند تا بیماری را تشخیص دهد و یا برخی بیماری هایی که علایم مشترک دارند را رد کند. از جمله این موارد:
● اختلالات عصبی مانند دیستروفی عضلانی یا پلی سیتیس
● بیماری هایی که بر ارتباط بین عصب و عضله تاثیر می گذارد، مانند میاستنی گراویس
● اختلالات اعصاب خارج از نخاع (اعصاب محیطی مانند سندرم تونل مچ دست و پا نوروپاتی محیطی)
● اختلال های سلول های عصبی در مغز یا نخاع مانند اسکلروزیس جانبی آمیوتروفیک و فلج اطفال
● بیماری هایی که بر ریشه های عصبی تاثیر می گذارند مانند فتق دیسک بین مهره ای
مشاهده و سفارش
بهپو در جوامع مجــازیکانال ما را در جوامع مجازی دنبال کنیــد
دیدگاه و نظــرات
مراکز تصویربرداری
داروخــانه ها
مراکز آزمایشگاهی
کلینیـک ها
