اختلال کم توجهی بیش فعالی به کودکان محدود نمی شود؛ 30 تا 70 درصد کودکان مبتلا به ADHD تا بزرگسالی علائم را همراه خود دارند. به علاوه ممکن است بزرگسالانی دیده شوند که در کودکیِ آنها ADHD تشخیص داده نشده است، اما نشانه های واضحی از ADHD بروز می دهند که در شغل یا در روابطشان ایجاد مشکل می نماید. بسیاری از بزرگسالان نمی دانند دچار ADHD هستند و از اینکه نمی توانند به اهدافشان برسند گیج می شوند.

الگوی بیش فعالی در بزرگسالان کمی با کودکان متفاوت است. ممکن است بزرگسالان برای رسیدن به محل کار یا رویدادهای مهم دیر کنند و ممکن است خودشان بدانند که این تاخیرها رسیدن به اهداف را برایشان دشوار می کند، اما با این حال باز هم نمی توانند سر وقت حاضر شوند.

یکی از نشانه های ADHD سخت تمرکز کردن روی کاری است که در حال انجامش هستید. و این مسئله برای جوانان و بزرگسالانی که پشت فرمان اتومبیل نشسته اند دردسر ساز است. مطالعات نشان می دهد مبتلایان به ADHD بیشتر از بقیه سریع رانندگی می کنند و دچار تصادف می شوند و حتی گواهینامه خود را از دست می دهند.

بزرگسالان مبتلا به ADHD در اولویت بندی، شروع و پایان کارها مشکل دارند. آنها دچار بی نظمی و بی قراری هستند و به آسانی حواسشان پرت می شود. برخی افراد مبتلا به ADHD دچار مشکل تمرکز در هنگام خواندن مطالب هستند. ناتوانی در متمرکز ماندن و ادامه دقیق مسیر، شغل، آرزوها و روابط فرد را به مخاطره می اندازد.

مبتلایان به ADHD در کنترل خشم دچار مشکل هستند و این مسئله می تواند به مشکلات زیر منتهی شود: سختی در کنترل عصبانیت - رفتار تکانشی - توهین و بی احترامی ناگهانی و بدون فکر

برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD روی چیزی که برایشان لذت بخش یا جالب است بسیار مشتاقانه و بادقت متمرکز می شوند. این توانایی هایپرفوکوس یا تمرکز بیش از حد نامیده می شود. اما در عین حال این اشخاص برای تمرکز در کارهایی که برایشان کسالت بار است بسیار تلاش می کنند. مسئله اینجاست که بسیاری از کارهایی که برای موفقیت در زندگی روزمره ضروریند کسل کننده هستند. از نوشتن لیست خواربار گرفته تا پر کردن فرم. مبتلایان به ADHD دوست دارند کارهای کسالت بار را به نفع کارهای لذتبخش کنار بگذارند.

به نظر می رسد این روز ها همه ADHD داشته باشند زیرا همه در حال پیام دادن، ایمیل زدن، تلفن کردن یا حضور در محیط های کاری پر سرعت هستند. با وجود این که تمام این کارها ایجاد حواس پرتی می کنند اما بسیاری افراد می توانند علی رغم این وضعیت روی وظیفه اصلی خود متمرکز شوند. اما در مبتلایان به ADHD حواس پرتی مزاحم انجام وظایف مهم درخانه یا محل کار می شود.

اگر اغلب اوقات بی قرارید و مشکل تمرکز دارید به سرعت به این نتیجه نرسید که مبتلا به ADHD هستید. این علائم در عارضه های دیگری نیز شایع است. تمرکز ضعیف یکی از علائم بارز افسردگی است. اضطراب و بی قراری می تواند نشانه ای از تیروئید پرکار یا اختلال اضطراب باشد. پزشک می تواند با معاینات لازم تشخیص دهد مشکل شما ناشی از ADHD است یا خیر.

در محدوده ای از مغز که تمرکز و توجه را کنترل می کند، مواد شیمیایی مغزی که به نام انتقال دهنده های عصبی شناخته می شوند وجود دارند، این مواد در مبتلایان به ADHD کمتر فعالیت می کنند. پژوهشگران دقیقا نمی دانند چه چیز باعث عدم تعادل مواد شیمیایی مغز می شود، اما تصور می کنند ژن ها در این عارضه نقش داشته باشند. زیرا معمولا ADHD در اعضای خانواده انتقال پیدا می کند. همچنین قرار گرفتن جنین در معرض سیگار و الکل نیز به ADHD مرتبط است.

یکی از تنوع های ژنتیکی که منجر به بروز رفتارهای شبیه ADHD می شود، بیشتر در کوچ نشین ها دیده می شد. پژوهشگران فکر می کنند صفاتی مثل رفتارهای تکانشی، جستجو برای چیزهای جدید و غیر قابل پیش بینی بودن به اقوام کوچ نشین کمک می کرد غذا و منابع مورد نیاز خود را راحت تر پیدا کنند. به همین ترتیب ویژگیهایی که برای بیمار ADHD و شغل او ایجاد چالش می کند برای اجداد کوچ نشین ما مزیت محسوب می شد.

بسیاری افراد تا زمانی که برای مشکلات دیگری مثل اضطرب یا افسردگی مشاوره نمی گیرند، متوجه نمی شوند دچار ADHD هستند. ممکن است وقتی فرد در مورد عادات نادرست، مشکلاتی که در محل کار دارد یا اختلافات زناشویی صحبت می کند مشخص شود مقصر اصلی ADHD است. اما برای تایید این تشخیص باید در دوران کودکی نیز این بیماری وجود داشته باشد حتی اگر هرگز تشخیص داده نشده باشد. مراجعه به نتایج گزارش های مشاور مدرسه یا صحبت کردن با خویشاوندان می تواند وجود مشکلاتی مثل ضعف تمرکز و بیش فعالی را در کودکی تایید کند.

به منظور ارزیابی ADHD برخی از متخصصان بهداشتِ روان تجویز تست های نوروسایکوتیک (اعصاب و روان) می کنند. این آزمایش ها ممکن است شامل تست های زمان بندی شده و کامپیوتری باشد که میزان توجه و مهارت های حل مسئله فرد را اندازه می گیرد. برای تشخیص ADHD نیاز به آزمایش های نوروسایکوتیک نیست. اما این تست ها می توانند چگونگی تاثیر ADHD روی زندگی روزمره فرد را بیشتر روشن کنند. همچنین عارضه های همزمانِ ناشی از ADHD را نیز مشخص می کنند، مثل ناتوانی در یادگیری.

کنار آمدن با علائم ADHD در بزرگسالان می تواند عذاب آور باشد. ضمنا بسیاری از مبتلایان به ADHD با افسردگی، اضطراب یا اختلال وسواسی-اجباری دست و پنجه نرم می کنند و احتمال سیگاری شدن یا سوء مصرف مواد مخدر در آنها زیاد است. مبتلایان به ADHD می توانند با گرفتن درمان های صحیح مشکلات خود را تخفیف دهند.

شایع ترین داروهای ADHD داروهای محرک هستند. به نظر عجیب می آید که داروهای محرک به مبتلایان به بی قراری و بیش فعالی کمک کنند. اما این داروها با تنظیم کردن مدارهای مغزی تمرکز را بالا می برند و حواس پرتی را کم می کنند. اگر داروهای محرک به اندازه کافی موثر نبودند، پزشک داروی ضد افسردگی تجویز میکند تا حال روحی فرد را تثبیت کند یا از مهارکننده های باز جذب انتخابی نوراپی نفرین مثل اتوموکستین استفاده می کند تا به کنترل رفتارهای ناگهانی کمک کند.

روی داروهای ADHD بزرگسالان نسبت به کودکان مطالعات بسیار کمتری صورت گرفته است. اما پژوهش ها تا هم اکنون امیدوار کننده بوده اند. مطالعات نشان می هد بزرگسالانی که داروهای محرک مصرف می کنند علائم کمتری از ADHD نشان می دهند و برخی افراد بعد از 30 دقیقه احساس می کنند بهتر می توانند متمرکز شوند.

بسیاری از بزرگسالان با مصرف داروها بهتر می شوند، اما ممکن است به داشتن عادات غلط یا اعتماد به نفس پایین خود ادامه دهند. مشاوره با متخصص ADHD به فرد کمک می کند ذهن خود را سازماندهی کند، عادات خوبی را برای خود مشخص کند، ارتباطات خود را بازسازی کند و مهارت های اجتماعی خود را بهبود دهد. شواهد نشان می دهد درمان های شناختی – رفتاری برای کنترل مشکلات ناشی از ADHD در زندگی روزمره موثر است.

ممکن است حفظ شغل برای مبتلایان به ADHD سخت باشد. آنها اغلب با تقسیم کار، پیروی از دستورالعمل ها، سازمان دهی کردن و اتمام سر وقت کارها مشکل دارند. همچنین احتمال تاخیر در حضور یا اشتباه ناشی از بی دقتی در کار در آنها زیاد است. در یک آمارگیری در آمریکا در مقایسه با 72 درصد افراد سالم، تنها نیمی از بزرگسالان مبتلا به ADHD تمام وقت کار می کنند. همچنین این افراد گاهی اوقات نسبت به همکارانشان حقوق کمتری دریافت می کنند.

هنوز مطالعات زیادی روی مشاغلی که مبتلایان به ADHD می توانند در آن موفق باشند، انجام نشده است. اما کارشناسان ADHD می گویند بیماران آنها در فروش، هنرپیشگی، ارتش، عکاسی، مربی گری ورزش و بسیاری از مهارت های تجاری فوق العاده هستند. یک فرد مبتلا به ADHD می تواند هرچیزی را که علاقه اش را جلب می کند به خوبی ادامه دهد.

مبتلایان به ADHD احتمالا می توانند با آموزش و هدایت، مهارت های شغلی خود را افزایش دهند. هدایتگر می تواند در افزایش مهارت های سازمانی مثل نت برداری، برنامه ریزی روزانه و نوشتن لیست اولویت های کاری به شخص کمک کنند. محل کار ساکت که عوامل حواس پرت کننده کمتری دارد نیز کمک کننده است.

ADHD می تواند باعث بر هم زدن روابط زناشویی و روابط با دیگران شود. این عارضه به خاطر سپردنِ تعهدات اجتماعی، روز تولد، سالگرد ها، تمام کردن کارهای خانه و پرداخت به موقع قبوض را سخت می کند. بزرگسالان مبتلا به ADHD به آسانی عصبانی می شوند یا کارهای نابخردانه می کنند. این مسئله نرخ جدایی و طلاق را بالا می برد.

مثل کمک گرفتن از هدایتگر شغلی، هدایتگر سبک زندگی نیز برای برخی از مبتلایان به ADHD مفید باشد. وجود هدایتگر مثل مکملی برای جلسات روانشناسی است. او به بیماران کمک می کند تا مهارت های آموزش دیده را در زندگی عمل کند. این مهارت ها می توانند مرتب کردن منزل یا برنامه ریزی سفر باشد.

اپلیکیشن های organizer یا سازمان دهنده در گوشی های تلفن همراه هوشمند برای این دسته از بیماران مفید است. برای ایجاد یک لیست کار جدید هر شب از این اپلیکیشن استفاده کنید. به عنوان مثال لیست خود را به چهار دسته تماس ها، ایمیل ها، وظایف و ماموریت ها تقسیم کنید. اپلیکیشن های دیگر شما را در یادآوری نکات مهم لیست کمک می کنند.

برخی کارشناسان بر این باورند که غذا هایی که سوخت مغز را فراهم می کنند، می توانند علائم ADHD را کاهش دهند. غذاهای پر پروتئین، مثل مغزها، گوشت، لوبیا ها و تخم مرغ قدرت تمرکز را بالا می برند. جایگزینی کربوهیدرات های ساده به جای کربوهیدرات های پیچیده مثل پاستا با آرد کامل یا برنج قهوه ای به دور ماندن از نوسانات خلقی و تثبیت سطح انرژی کمک شایانی می کند.

بین مردم این عقیده که قند افراد را بیش فعال می کند رواج دارد. اما هیچ شواهدی مبنی بر اینکه قند یا شیرینی باعث ADHD شده یا علائم آن را بدتر می کنند وجود ندارد. تحقیقات نشان می دهد جایگزینی شیرین کننده های دیگر مثل آسپارتام علائم ADHD را کاهش نمی دهد.

مبتلایان به ADHD می توانند به سادگی یاد بگیرند که چگونه عارضه را تحت کنترل خود در بیاورند. درمان های طولانی مدت مشکلات را در خانه و محل کار کاهش می دهد و بیماران را به خانواده و اهداف تخصصی خود نزدیک تر می کند./