آشنایی با داروی گیاهی پیاسکلیدین، موثر در درمان آرتروز

دارویی است که از ترکیب دو قسمت سویا و یک قسمت آووکادو ساخته شده و بنابراین یک داروی کاملاً گیاهی است.

داروهای مورد استفاده جهت درمان این بیماری معمولا داروهای ضد درد و ضد التهاب هستند، از انواع این داروها می توان به بروفن و ناپروکسن اشاره کرد. با توجه به عوارض جانبی زیاد این داروها، امروزه استفاده از داروهای گیاهی (مانند سویا و آووکادو) در درمان آرتروز از اهمیت بیشتری برخوردار هستند.

® Piascledine
ماده موثره: دارویی است که از ترکیب دو قسمت سویا و یک قسمت آووکادو ساخته شده و بنابراین یک داروی کاملاً گیاهی است.
موارد مصرف: رفع درد و التهاب مفاصل، بازسازی بافت مفصلی، جلوگیری از تخریب غضروف‌ها، افزایش قابلیت تحرک بیماران،کاهش نیاز بیماران به داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی در بیماران مبتلا به آرتروز.
مکانیسم اثر: داروی پیاسکلیدین با مهار آنزیم های التهاب زا از جمله سیکلواکسیژناز 2 (COX2) و نیتریک اکسید سنتتاز در بافت مفصلی و جلوگیری از تولید پروستاگالاندین E2 و نیتریک اکسید (NO) میزان التهاب در مفاصل را کاهش می دهد. این دارو سبب مهار تولید واسطه های ایمنی نظیر اینترلوکین های بتا-1، اینترلوکین- 6 (IL-6) و اینترلوکین- 8 (IL-8) شده و از حمله سیستم ایمنی بدن به بافت غضروف جلوگیری می نماید. همچنین با تحریک تولید Aggrecan و کلاژن نوع 2 توسط سلول‌های غضروفی سبب ایجاد خواص آنابولیک و بازسازی مجدد ساختار غضروف های آسیب دیده می‌شود. ترکیبات گیاهی موجود در این دارو با مهار آنزیم های ماتریکس متالوپروتئیناز 1و 2 و 3 (MMP1,2,3) از تجزیه کلاژن و پروتئین های زمینه‌ای بافت غضروف جلوگیری کرده و مانع از تخریب آنها می‌شود (خواص آنتی کاتابولیک). تحقیقات بالینی صورت گرفته نشانگر توانایی این دارو در کاهش میزان درد (VAS Score) و بهبود قابلیت تحرکی مفاصل در افراد مبتلا به آرتروز بوده‌اند (اندازه گیری شده توسط Lequesne Index)، مصرف این دارو در طی دوره درمانی میزان نیاز بیماران به داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDS) را کاهش می دهد. پیاسکلیدین دارای خواص درمانی طولانی مدت بوده و ماندگاری اثرات محافظتی آن حتی 8 ماه پس از قطع درمان روی بافت مفصلی نیز مشاهده شده است.
بنا بر برخی مطالعات، پیاسکلیدین در درمان آرتریت روماتوئید نیز موثر است. در این بیماری ‌‌هایپرتروفی پرده‌ی سینوویوم باعث ایجاد بافت عروقی تومور مانندی می‌شود که به فضای مفصل تهاجم و به‌آرامی‌غضروف و استخوان را تخریب می‌کند. تهاجم به ماتریکس خارج سلولی همراه با تشکیل عروق جدید است که در این روند فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor: VEGF) و مهارکننده‌‌های بافتی متالوپروتئیناز (Tissue inhibitor of metalloproteinase: TIMP) که توسط سلول‌های سینوویوم تولید می‌شود، نقش اولیه دارند. پیاسکلیدین در شرایط Invitro و محیط آزمایشگاهی با اثر روی این دو فاکتور نقش ضدالتهابی دارد.
مقدار و طریقه مصرف: بزرگسالان روزانه یک عدد کپسول. برای دستیابی به نتایج بهتر توصیه می‌شود حداقل 6 ماه متوالی مورد استفاده قرار گیرد.
تداخل دارویی: آووکادو با داروهای مهارکننده‌ی MAO و وارفارین تداخل دارد. در حالی که سویا با لووتیروکسین، وارفارین و آهن تداخل مصرف دارد.
عوارض جانبی: با توجه به این‌که تنها عارضه‌ی پیاسکلیدین درد معده است، یکی از ایمن‌ترین دارو‌‌ها به‌شمار می‌رود. از عوارض جانبی دیگر آن میگرن و بثورات پوستی است که مشخص نیست عوارض دارو بوده یا از تداخل با غذا‌‌های مصرفی ایجاد شده است. از سوی دیگر، از آن‌جا که گلوکوزامین احتمال مقاومت به انسولین را بالا می‌برد، در برخی مطالعات، مصرف پیاسکلیدین در بیماران دیابتی بر مصرف مکمل «گلوکوزامین- کندروئیتین سولفات» ارجح دانسته شده است.
اشکال دارویی: کپسول ۳۰۰ میلی گرمی

شرکت سازنده: Expanscience ، فرانسه

مقایسه‌ی اثر پیاسکلیدین و کندروئیتین سولفات در درمان استئوآرتریت زانو

در یک تحقیق برای مقایسه‌ی میزان موثر بودن و ایمنی پیاسکلیدین و کندروئیتین سولفات، بیماران به‌طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. به یک گروه به‌مدت شش ماه روزی یک عدد پیاسکلیدین ۳۰۰ میلی‌گرم و به گروه دیگر روزی سه عدد کندروئیتین سولفات ۴۰۰ میلی‌گرم داده شد. دو ماه پس از دوران شش ماهه‌ی اول بیماران تحت نظر قرار گرفتند. معیار اثربخشی اولیه‌، تغییرات اندکس WOMAC1 از شروع تا پایان تحقیق بود و معیار ثانویه، تغییرات اندکس Lequesne2 در نظر گرفته شد.
۳۶۴ داوطلب در این بررسی تحت مطالعه قرار گرفتند که از این تعداد ۳۶۱ نفر برای تحقیق واجد شرایط تشخیص داده شدند. ۱۸۳ بیمار روزی یک عدد کپسول پیاسکلیدین، و ۱۷۸ بیمار روزی ۳ عدد کندروئیتین سولفات دریافت کردند. پس از پایان درمان، اندکس WOMAC در هر دو گروه ۵۰ درصد کاهش نشان داد.
در طول دو ماه تحت نظر قرار گرفتن، بیماران باز هم بهبودی بیشتری از خود نشان دادند و از نظر آماری تفاوتی بین دو گروه پس از کل مدت تحقیق دیده نشد.
پارامتر‌های مورد ملاحظه‌ی دیگر نیز در هر دو گروه به یک میزان تغییر کرد: مقدار مصرف روزانه‌ی دارو به‌تدریج کاهش داده شد، میزان موثر بودن در ۸۰ درصد بیماران هر دو گروه عالی بود، هر دو دارو ایمن بودند و خیلی خوب تحمل شدند.
اولین مقایسه‌ی مستقیم مصرف روزانه‌ یک کپسول پیاسکلیدین و مصرف روزانه‌ سه کپسول کندروئیتین سولفات تفاوتی در ایمن بودن و اثربخشی نشان نداد، اما این‌طور به‌نظر می‌رسد که مصرف روزانه‌ یک کپسول پیاسکلیدین از سوی بیماران بهتر مورد پذیرش قرار گیرد./