نودول های روماتیسمی چیست؟

بیماری آرتریت روماتویید محدود به مفاصل نیست و تظاهرات پوستی متنوعی دارد. یکی از تظاهرات بیماری ندول پوستی است.

بیماری آرتریت روماتویید محدود به مفاصل نیست و تظاهرات پوستی متنوعی دارد. یکی از تظاهرات بیماری ندول پوستی است.
ماهیت این بیماری خودایمنی و مشکل اصلی در مفاصل است. ندول‌ها مشکل خاصی برای بیمار ایجاد نمی‌کنند فقط از نظر زیبایی و ظاهری برای اغلب بیماران سوال ایجاد می‌کنند و باعث نگرانی‌شان ‌می‌شوند.
ندول‌های پوستی ممکن است طی سیر بیماری و ناشی از عوارض خودایمنی به‌وجود آیند. بعضی از ندول‌ها هم به دنبال اقدام‌های درمانی و عوارض ناشی از دارو ظاهر می‌شوند. بیمارانی که از داروهای بیولوژیک، کورتونی و متوتروکسات استفاده می‌کنند ممکن است به طور ناگهانی دچار ندول‌های متعددی در پوست شوند که به این وضعیت بیماری روماتوئید ندولوزیس گفته می‌شود.
ندول‌ها به‌ندرت درگیری احشایی ایجاد می‌کنند. بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید که در خونشان فاکتوری به نام آر اف در حد متوسط یا بالاست، بیشتر دچار ندول پوستی می‌شوند. گرچه اغلب اوقات با تغییر دوز دارو ندول‌ها محو می‌شوند ولی ندول‌هایی که باعث اذیت بیمار می‌شوند را می‌توان به 2 طریق جراحی و تزریق داخل ندول از بین برد اما احتمال عود ندول وجود دارد.
بیماران دچار عارضه پوستی واسکولیتی هم می‌شوند که می‌تواند علت قرمزی و التهاب پوستی در این بیماران باشد. در بیماری‌های اتوایمیون حساسیت به نور آفتاب هم ممکن است وجود داشته باشد. خشکی پوستی هم می‌تواند ناشی از مصرف دارو و عارضه واسکولیتی پوستی باشد. در این مواقع نمونه‌برداری از پوست کمک‌کننده است. استفاده از کرم مرطوب‌کننده و ضدآفتاب قوی و توصیه به پرهیز بیمار از آفتاب و پیاده‌روی‌های غیرضروری به‌خصوص در ساعت‌هایی که اشعه آفتاب قوی‌تر است و استفاده از کلاه‌های لبه‌دار و لباس‌های پوشیده و آستین بلند، در کاهش حساسیت و التهاب‌های پوستی بسیار موثر است.
ندول‌ها درمان خاصی نیاز ندارند، فقط فرد باید منتظر بماند تا بیماری آرتریت روماتوئید کنترل شود. اگر ندول‌ها روی مفاصل ایجاد شده باشند، ممکن است در تماس با جایی دچار آسیب شوند. شاید لازم باشد چنین ندول‌هایی با جراحی برداشته شوند. در مورد پوسته‌ریزی ندول‌ها هم باید گفت التهاب زمینه‌ای باعث تحریک و تکثیر سلولی سطح پوست می‌شود. البته علت پوسته‌ریزی ممکن است همان برجستگی‌های ندول‌ها باشد که در اثر ساییدگی با لباس و... به‌وجود می‌آیند.

تغییر داروها برای حذف ندول‌ها

دیدن عوارض پوستی و ندول در بیماران آرتریت روماتوئید غیرعادی نیست. تقریبا 20 درصد از بیماران دچار ندول‌های زیرپوستی می‌شوند. این ندول‌ها در زانو‌ها، آرنج‌ها، ساعد، ساق پا و گاهی هم مانند این بیمار در کف پا و کف دست ظاهر می‌شوند. ندول‌های کف پا به‌دلیل تماس مکرر با کفش، زمین و اجسام سخت معمولا باعث آزار و درد بیماران می‌شوند. گاهی هم ممکن است ندول‌ها پوسته‌پوسته شوند و حتی عفونت کنند. اندازه آنها نیز از چند میلی‌متر تا چند سانتی‌متر است. ندول‌ها متحرک هستند و زیر انگشتان حرکت می‌کنند ولی اصلا خطری برای بیمار ایجاد نمی‌کنند.
بیماران باید برای کنترل آرتریت روماتوئید دارویی به نام متوتروکسات مصرف کنند. متوتروکسات در بعضی از بیماران موجب بروز ندول زیرجلدی می‌شود. رنگ قرص‌های متوتروکسات زرد است و 3-2 بار در هفته تجویز می‌شوند. گاهی نیز آمپول آن تجویز می‌شود، اما متخصصان روماتولوژی معمولا به عوارض داروها توجه دارند و می‌توانند دارو را کم یا قطع و داروی دیگری را جایگزین کنند. کنترل بیماری هم قابل‌پیش‌بینی نیست و نمی‌توان گفت چه زمانی بیماری فروکش می‌کند. شاید هم اصلا کنترل نشود و بیمار مجبور باشد تا مدت‌های طولانی دارو مصرف کند، بنابراین باید کاری کرد که بیمار کمتر دچار عوارض ناشی از داروها شود.
بیماری تقریبا در 95 درصد از بیماران با داروهای جدیدی که به بازار آمده کنترل می‌شود. بسیاری از بیماران نمی‌دانند باید به چه متخصصی مراجعه کنند و تعداد زیادی از آنها به ارتوپد یا متخصص داخلی مراجعه می‌کنند. پزشک روماتولوژیست بیمار را تحت نظر می‌گیرد و با تعویض دارو یا کاهش دوز، عوارض ناشی از دارو را به حداقل می‌رساند. درباره خشکی پوست و قرمزی نیز بهتر است به متخصص پوست مراجعه کنند./