• آموزش به بیمار: توصیه می‌شود بیماران برای مدتی از انجام کارها و ورزش‌هایی که در آنها، دست‌ها بالای سر می‌روند، پرهیز کنند و همزمان ورزش‌های مخصوصی را روزانه در منزل انجام دهند. این ورزش‌ها هم برای تقویت عضلات روتاتور کاف و هم برای کشیدن و آزاد کردن سفتی‌های کپسول مفصلی است. هدف از آنها پایین آوردن سر استخوان بازوست که امکان گیر کردن تاندون را کمتر می‌کند.
• فیزیوتراپی: معمولا فیزیوتراپی هم برای بیماران تجویز‌می‌شود و منظور از آن هم این است که به‌خصوص با ورزش درمانی به بیمار کمک کنند. اگرچه استفاده از دستگاه‌های موجود در مراکز فیزیوتراپی هم مفید است اما اساس درمان بر حرکات ورزشی و کاهش درد است و نیازی به استفاده از دستگاه‌های گران‌قیمت و هزینه‌بری مثل لیزردرمانی نیست. مهم این است که بیماران یاد بگیرند در منزل چگونه تمرین‌های ورزشی را انجام دهند.
• دارو: علاوه برموارد فوق، دارو هم به بیمار داده می‌شود که آن هم یک مسکن معمولی است و معمولا همراه با آن از یک آرا‌م‌بخش و یک ژل مسکن هم استفاده می‌شود. اصولا اثر همه مسکن‌ها مثل هم است و تفاوتی بین انواع آنها یا خارجی یا داخلی بودنشان نیست ولی بعضی بیماران ممکن است به بعضی مسکن‌ها بهتر جواب بدهند و از طرفی براساس عوارض جانبی مسکن‌ها که گاهی با یکدیگر تفاوت دارد پزشک با درنظر گرفتن این موارد یکی از آنها را نسخه می‌کند. داروهای گران‌قیمت و عمدتا خارجی که به‌عنوان غضروف‌ساز یا تقویت‌کننده‌های استخوان و مفاصل و... شناخته می‌شوند، اصلا هیچ‌تاثیری بر این بیماری ندارند و عملا به معنای بیرون ریختن پول بیمار است.
• تزریق کورتون به مفصل شانه: در این بیماری، تزریق آمپول به شانه که همیشه هم کورتون به همراه ماده بی‌حسی است، مورد سوال است و باید از این کار اجتناب شود چون به جذب کلسیم و بهبود تاندون کمک نمی‌کند ولی درد را کنترل می‌کند. همچنین ثابت شده تزریق کورتون جذب کلسیم را به تاخیر می‌اندازد و پس از مدتی بیماری دوباره برمی‌گردد. با همه این توضیحات، در موارد بسیار نادری برای تایید تشخیص یا کاهش موقت درد که بیمار بتواند تمرین‌های فیزیوتراپی را تحمل کند، ممکن است آن هم فقط یک بار تزریق به شانه انجام شود. این درمان‌ها‌ که به آنها «درمان‌های غیرجراحی» گفته می‌شود، برای مدتی ادامه می‌یابد که طول این دوره از بیماری تا بیمار دیگر برحسب وضعیت بیماری، سن، شغل و... متفاوت است و اغلب بیماران با این روش بهبود می‌یابند.

• تخلیه با سوزن زدن: در این روش با بی‌حسی موضعی یا بیهوشی پس از شستشوی کامل شانه با مواد ضدعفونی یک سوزن بسیار بزرگ درون محل رسوب کلسیم گذاشته‌می‌شود. مقداری سرم (معمولا همراه با ماده بی‌حسی) به محل ضایعه تزریق و دوباره به درون سرنگ کشیده می‌شود و چند بار تکرار می‌شود تا کلسیم کم‌کم حل و رقیق و خارج شود.
• جراحی باز: در این روش یک برش کوچک سر شانه ایجاد و کلسیم از محل ضایعه برداشته می‌شود.
• جراحی آرتروسکوپیک: در جراحی آرتروسکوپیک که به غلط به آن «لیزری» هم گفته می‌شود و درحقیقت هیچ ربطی هم به لیزر ندارد، وسیله‌ای به ابعاد یک خودکار از یک سوراخ در پشت شانه وارد مفصل می‌شود که هم نور را به مفصل می‌تاباند و هم تصویر داخل شانه را می‌گیرد و به یک مونیتور منتقل می‌کند و جراح با نگاه کردن به آن، درون مفصل را می‌بیند، سپس از طریق سوراخ‌های دیگری وسایلی را به مفصل می‌فرستد و همان کارهایی را که در جراحی باز گفته شد، انجام می‌دهد.

کدام روش جراحی بهتر است؟

مراحل پس از جراحی