هنگامی که فردی برای اولین بار دچار گال می شود، حدود 4-6 هفته طول می کشد تا پوست واکنش نشان دهد. شایعترین علایم گال عبارتند از:

• خارش شدید، به خصوص شب ها

• بثورات سرسفید

• پوسته پوسته شدن یا تاول زدن پوست

• زخم ناشی از خارش

گال به طور معمول از طریق تماس طولانی مدت پوست به پوست انتقال می یابد، زمان تماس باید آنقدر طولانی باشد که مایت از روی شخص ناقل بخزد و به پوست فرد دیگر انتقال پیدا کند. لوازم شخصی مانند ملافه یا حوله که گهگاه به طور اشتراکی استفاده می شوند از جمله عوامل انتقال بیماری هستند. گال به راحتی بین اعضای خانواده یا شرکای جنسی قابل انتقال است. این بیماری با بغل کردن و دست دادن ساده و کوتاه قابل انتشار نیست. مایت های گال نمی توانند بپرند یا پرواز کنند، تنها به آرامی می خزند.

عوامل خطرساز گال

هر کسی می تواند دچار گال شود، اما کسانی که بیشتر در معرض خطر هستند عبارتند از:

• افرادی که از نظر جنسی فعال هستند

• زندانیان

• افرادی که در آسایشگاه ها تحت مراقبت هستند

• افرادی که در مکان های پرجمعیت زندگی می کنند

• افرادی که در مراکز نگهداری از کودکان زندگی می کنند

یکی دیگر از مشخصه های گال، ظهور حفره هایی روی پوست است که در نتیجه نقب زدن مایت های ماده در پوست بروز می کنند. این خطوط متورم معمولا سفید مایل به خاکستری یا رنگ پوست هستند. هر مایت ماده پس از ایجاد حفره،  10 تا 25 تخم می گذارد.

در روند درمان گال پزشک آلودگی را با تجویز دارو از بین می برد. کرم ها و لوسیون های متنوعی در این زمینه وجود دارند که می بایست با نسخه پزشک تهیه شوند.

معمولا پزشک از بیمار می خواهد که دارو را به تمام بدن، از گردن به پایین بزند و حداقل هشت تا 10 ساعت روی پوست نگه دارد. درمان معمولا در همین یک مرتبه به نتیجه می رسد، اما در بعضی از درمان ها نیاز به استعمال دوباره داروست و اگر دوباره علایم و بثورات جدیدی ظاهر شدند، باید درمان را تکرار کرد.

از آنجایی که گال به راحتی منتشر می شود، احتمالا پزشک توصیه می کند که درمان برای تمام اعضای خانواده و نزدیکان هم انجام شود، حتی اگر نشانه ای از آلودگی وجود نداشته باشند.

داروهایی که معمولا برای درمان گال تجویز می شوند عبارتند از:

• کرم پرمترین : پرمترین یک کرم موضعی است که حاوی مواد شیمیایی است که مایت و تخم گال را از بین می برد. این دارو به طور کلی برای بزرگسالان، زنان باردار و کودکان 2 ماهه و بیشتر بی خطر است.

• لوسیون لیندان: این دارو فقط برای افرادی تجویز می شود که نمی توانند درمان های تایید شده دیگر را تحمل کنند یا درمان های دیگر روی آن ها جواب نداده است. لوسیون لیندان برای کودکان زیر 10 سال، زنان باردار یا شیرده یا افراد زیر 50 کیلوگرم وزن ، ایمن نیست.

• کروتامیتون: این دارو به عنوان کرم یا لوسیون در دسترس است. به مدت دو روز و روزی یک بار می بایست دارو را استعمال کنید. ایمنی این دارو در کودکان، افراد بالای 65 سال و یا زنان باردار و شیرده به تایید نرسیده است. شکست درمان با کروتامیتون مکررا گزارش شده است.

• ایورمکتین: ممکن است این داروی خوراکی برای افرادی تجویز شود که سیستم ایمنی آن ها دچار تغییراتی شده است، مبتلا به گال پوسته دهنده شده اند یا افرادی که به درمان با لوسیون و کرم پاسخ نداده اند. ایورمکتین برای زنان باردار یا شیرده و برای کودکان زیر 15 کیلوگرم توصیه نمی شود.

هرچند این داروها بلافاصله مایت ها را می کشند، اما ممکن است خارش تا چند هفته متوقف نشود.

پزشکان به افرادی که به این داروها پاسخ نمی دهند و یا نمی توانند ازاین دارو ها استفاده کنند، داروهای موضعی دیگری مانند ترکیب گوگرد با وازلین را تجویز می کنند.

سبک زندگی و درمان خانگی

تا زمانی که خارش به طور کامل متوقف شود می توانید با استفاده از توصیه های زیر خارش را تسکین دهید:

• خنک و خیس کردن پوست: نگه داشتن محل خارش در آب سرد و یا در وانی با اسانس جو دوسر یا قرار دادن حوله مرطوب روی نواحی تحریک شده پوست خرش را تسکین می دهد.

• مالیدن یک لوسیون آرام بخش: لوسیون کالامین، که بدون نسخه در دسترس است، به طور موثر درد و خارش پوستی را کاهش می دهد.

• مصرف داروهای آنتی هیستامین: بعضی از دارو های آنتی هیستامین علایم آلرژیک ناشی از گال را تخفیف می دهند. البته مصرف این دارو ها باید به پیشنهاد یا تایید پزشک باشد.