• احساس سوزن سوزن شدن انگشتان دست و پا، مچ پا یا مچ دست
• ضعف پا که به قسمت فوقانی بدن منتشر می شود
• لرزش یا ناتوانی هنگام  راه رفتن یا بالارفتن از پله ها
• دشواری در حرکات چشم و صورت، از جمله صحبت کردن، جویدن یا بلعیدن غذا
• احساس درد شدید شبیه به گرفتگی عضلات که هنگام شب بیشتر می شود.
• دشواری در کنترل ادرار یا عملکرد روده
• ضربان قلب سریع
• فشارخون بالا یا پایین
• دشواری در تنفس

انواع مختلف سندرم گیلن باره

• پلی رادیکولونوروپاتی التهابی حاد دمیلینه کننده ( AIDP ) که شایع ترین نوع این بیماری در ایالات  متحده است. مشخص ترین نشانه AIDP  ضعف و سستی عضلات است که از پایین ترین قسمت بدن شروع شده به بخش های بالایی منتشر می شود.
• سندرم میلر فیشر( MFS ) که در این نوع از گیلن باره ضعف عضلات چشمی شروع می شود. MFS همچنین سبب لرزش هنگام راه رفتن می شود. MFS در بین حدود 5 درصد از مبتلایان به سندرم گیلن باره در ایالات متحده رخ می دهد. اما این نوع از گیلن باره در آسیا شایع تر است.
• اختلال آکسونی حرکتی حاد (AMAN ) و نوروپاتی آکسونی حسی و حرکتی حاد (AMSAN )، که هر دو این موارد در ایالات متحده کمتر متداول است و اغلب در چین، ژاپن و مکزیک شایع است.

چه زمان به پزشک مراجعه کنیم؟

• خواب رفتگی انگشتان دست و پا و انتقال این حالت به بخش های فوقانی بدن
• ضعف و احساس سوزن سوزن شدن که به سرعت گسترش پیدا کند
• دشواری در تنفس یا تنگی نفس زمانی که به پشت دراز می کشید
• خفگی با آب دهان

عوارض

• دشواری هنگام تنفس. ضعف و فلج می تواند به عضلاتی که تنفستان را کنترل می کنند، منتقل شود، عارضه ای که به شدت کشنده است. نزدیک 30 درصد افراد مبتلا به سندرم گیلن باره که برای درمان در بیمارستان بستری اند، به طور موقت نیاز به دستگاهی دارند که در تنفس کمکشان کند.
• باقی ماندن بی حسی و دیگر حس ها. اغلب افراد مبتلا به سندرم گیلن باره به طور کامل بهبودی پیدا می کنند و تنها اندکی احساس ضعف عضلات، بی حسی یا سوزن سوزن شدن دارند.
• مشکلات مرتبط با فشار قلب و فشار خون. بی ثباتی فشار خون و ضربان قلب نا منظم (آریتمی قلب) از جمله شایع ترین اثرات جانبی سندرم گیلن باره می باشد.
• درد. نزدیک به نیمی از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره دردهای شدید عصبی را تجربه می کنند که این دردها با دارو تسکین می یابند.
• مشکلات مرتبط با عملکرد روده و مثانه. عملکرد آهسته روده و دفع نشدن ادرار میتواند از عوارض ابتلا به سندرم گیلن باره باشند.
• لخته شدن خون. بی تحرکی ناشی از ابتلا به سندرم گیلن باره افراد را در معرض خطر لخته شدن خون قرار می دهد. تا زمانی که می توانید مستقل و بدون نیاز به کمک راه بروید، همچنین احتمال دارد که مصرف داروهای رقیق کننده خون و پوشیدن جوراب های متراکم (جهت جلوگیری از اختلالات وریدی) به شما توصیه شود.
• زخم بستر. بی تحرکی شما را در معرض خطرایجاد زخم بستر (زخم فشار) قرار می دهد. جابه جایی مکرر شما را برای جلوگیری از بروزاین مشکل یاری می کند.
• ابتلای مجدد. نزدیک به 5 درصد افراد مبتلا به سندرم گیلن باره ابتلای مجدد به این بیماری را تجربه می کنند.

عوامل خطر

• شما مرد هستید
• شما مسن هستید

• عفونت کمپیلوباکتر، نوعی باکتری که اغلب در مرغ های نیمه پخته یافت می شود
• ویروس آنفولانزا
• ویروس اپشتن بار (EBV)
• HIV، ویروس عامل بیماری ایدز
• پنومونی مایکوپلاسما
• عمل جراحی
• بیماری لنفوم هوچکین (HL)
• در موارد نادر واکسن آنفولانزا یا واکسیناسیون کودکان

• پونکسیون کمری (پونکسیون نخاعی) LP. مقدار کمی از مایع نخاعی را از قسمت پایین ستون فقرات شما خارج می کنند. این مایع به منظور بررسی نوعی تغییر که عمدتا در افراد مبتلا به سندرم گیلن باره پیش می آید، نمونه برداری می شود.
• الکترومیوگرافی. پزشک معالج سوزن های نازک الکترودی را جهت بررسی در قسمت هایی از ماهیچه های شما قرار می دهد. الکترودها میزان فعالیت ماهیچه هایتان  را اندازه گیری می کنند.
• بررسی جریان های عصبی. الکترودهایی روی پوست بالای اعصاب چسبانده می شوند. یک شک عصبی کوچک به منظور اندازه گیری سرعت سیگنال های اعصاب، از عصب عبور می کند.

• تعویض پلاسمای خون (پلاسما فرز). بخش مایع قسمتی از خون شما (پلاسما) برداشته و از سلول های خونی شما جدا می شود.  سلولهای خونی که پلاسمای بیشتری جهت جبران مقدار برداشته شده تولید می کنند، مجددا به بدن شما منتقل می شوند. پلاسما فرز جهت پاک کردن پلاسما از پادتن هایی که کمک می کنند به حمله به سیستم ایمنی بدن، انجام می شود.
• ایمونوگلوبولین تراپی. ایمونوگلوبولین شامل پادتن های سالمی است که از اهداکنندگان خون گرفته شده است. مقدار زیاد ایمونوگلوبولین آسیب رسانی پادتن های کمک کننده به سندرم گیلن باره را متوقف می کند.

• تسکین درد که ممکن است شدید باشد
• جهت جلوگیری از لخنه شدن خون که به خصوص به دلیل بی تحرکی شدت پیدا می کند

• حرکت دادن دست و پاهای شما توسط پرستار مراقبتان پیش از بهبودی، به منظور کمک به انعطاف و قوی شدن عضلات
• فیزیتراپی در زمان بهبودی جهت بازیابی مجدد توان بدنی و حرکات صحیح عضلات
• ورزش کردن با استفاده از وسایل کمکی مانند ویلچر و بریس (اندام های مصنوعی)
• ورزش درمانی، برای مقابله با خستگی

بهبودی

• پس از بروز اولین علائم، بیماری طی دو هفته بتدریج بدتر می شود
• در طول چهار هفته علائم به وضعیت بدون تغییر می رسند
• بهبودی از بیماری معمولا 6 تا 12 ماه طول می کشد اگرچه برخی بیماران تا 3 سال با بیماری دست و پنجه نرم می کنند

• حدود 80 درصد افراد مبتلا 6 ماه پس از تشخیص می توانند بدون نیاز به کمک راه بروند.
• حدود 60 درصد افراد یک سال پس از تشخیص توان و نیروی حرکتی خود را به طور کامل به دست می آورند.
• حدود 5 درصد از مبتلایان بسیار دیر درمان می شوند ویا بهبودی کامل خود را به دست نمی آورند.

کنار آمدن با بیماری و حمایت بیمار

• برقراری یک سیستم حمایتی نیرومند متشکل ازاعضای خانواده و دوستان
• ارتباط با گروه های حمایتی،برای خود یا اعضای خانواده تان
• گفت وگو با یک مشاوردر مورد احساسات و نگرانی ها