علت دقیق این بیماری ناشناخته است، اما محققان معتقدند که سیستم ایمنی، ژن ها و فاکتورهای محیطی نقش مرکزی را بازی می کنند. به طور معمول، سلول های پوست قدیمی هر چهار هفته یک بار با سلول های جدید جایگزین می شوند. در مبتلایان به پسوریازیس ، سیستم ایمنی ایجاد التهاب کرده و باعث می شود سلول های جدید هر سه یا چهار روز یک بار به سطح پوست حرکت کنند. که نتیجه آن تشکیل راش های پوستی است. این بیماری مسری نیست اما در خانواده ای که فردی مبتلا دارد بیشتر احتمال بروز، پیدا می کند. مبتلایان به پسوریازیس به تجربه در می یابند که بعضی مواقع بیماری شان شعله ور می شود. عوامل زیر ممکن است باعث تشدید بیماری شود: -صدمه یا عفونت پوست -استرس های عصبی -داروهای خاص -سیگار و الکل

داروهای خوراکی سیستم ایمنی بیش فعال را هدف قرار می دهد، نه فقط علائم بیماری پسوریازیس را. این داروها فقط زمانی تجویز می شود که بیماری به دیگر درمان ها پاسخ نداده است. داروهای تجویزی شامل متوترکسات و سیکلوسپرین است. هر دو دارای اثرات جانبی جدی هستند، بنابراین بیمار باید به دقت بررسی شود. رتینوئیدهای خوراکی نیز در درمان پسوریازیس شدید استفاده می شود.

پسوریازیس عموما با برآمدگی های قرمز پوستی شروع می شود. در ادامه ممکن است این برآمدگی ها بزرگ و ضخیم تر شده و در نهایت سطح بیشتری را می پوشانند. لکه ها ممکن است به هم پیوسته و سطح وسیعی را مبتلا کنند. این راش های پوستی ممکن است همراه با خارش بوده و برای فرد ایجاد ناراحتی کند و در صورت خاراندن یا برداشتن ممکن است به راحتی خونریزی کند.

یکی از روش های درمانی جدید نور درمانی، لیزر درمانی است که پرتوهای به شدت متمرکز نور را منتشر می کند. این روش به پزشک اجازه می دهد درمان را در مناطقی از پوست که تحت تاثیر قرار گرفته متمرکز کنند، بدون اینکه قسمت های سالم پوست در معرض اشعه قرار گیرد. لیزر درمانی اثرات جانبی کمتری داشته و در مقایسه با نور درمانی سنتی، خطر کمتری در ارتباط با سرطان پوست فرد را تهدید می کند. همچنین به نظر می رسد نتایج مطلوب با درمان های کمتری به دست آید.

در حدود نیمی از افراد دارای پلاک های پوستی، پسوریازیس ناخن نیز دارند. در این حالت، ناخن ها به رنگ زرد مایل به قرمز به نظر می رسند. جدا شدن ناخن از بستر، ایجاد فرو رفتگی یا خطوط منحنی شکل روی ناخن نیز از دیگر عوارض بیماری است. تقریبا هر فردی که به پسوریازیس ناخن مبتلاست، در برخی نقاط بدن پسوریازیس پوستی نیز دارد.

استرس باعث تشدید علائم بیماری میشود، بنابراین تکنیک های آرامش به کنترل عود بیماری کمک می کنند. هر کاری که باعث آرامش شما شود، مثل یوگا، تنفس عمیق یا پیاده روی طولانی به بهتر شدن علائم بیماری پسوریازیس کمک می کند.

ممکن است روزهایی باشد که شما احساس کنید دوست دارید خود را در خانه پنهان نمایید. این اشتباه بزرگی است که باعث می شود خود را از دوستانتان و فعالیت هایی که از آن لذت می برید محروم کنید. انزوا منجر به استرس و افسردگی می شود که خود باعث بدتر شدن علائم بیماری می گردد. پزشکان معتقدند حفظ ارتباط با دوستان در بهبود شرایط بیمار نقش بسزایی دارد. همچنین می توانید تجربیات خود را با دیگر بیماران پسوریازیس در گروه ها و انجمن های بیماران پسوریازیس به اشتراک گذارید.

قرار گرفتن در معرض نور خورشید یک درمان صحیح و امتحان شده برای پسوریازیس است. بیش از ۸۰ درصد از افرادی که به طور منظم در معرض نور خورشید قرار گرفته بودند اظهار می کنند علائم بیماری در آنها بهبود پیدا کرده است. اما نباید بیش از اندازه در مقابل نور خورشید قرار گرفت، آفتاب سوختگی خود از عوامل تشدید پسوریازیس است. دیگر درمان های طبیعی شامل حمام با آلوئه ورا، روغن درخت چای و جو دوسر برای تسکین خارش پوست است.

شایع ترین نوع پسوریازیس، پسوریازیس پلاک نامیده می شود. این بیماری باعث بثورات ضخیم، تکه تکه و قرمز پوستی می شود که با پوشش های نقره ای و سفید پوشانده شده است. این بثورات در هر جایی از بدن قابل مشاهده است اما بیشتر در پوست سر، آرنج و پایین کمر دیده می شوند. بیماری پسوریازیس مسری نیست و از شخصی به شخص دیگر منتقل نمی‏شود ولی در افرادی که یکی از اعضای خانواده آنها به این بیماری مبتلا است، بیشتر بروز می‏کند. شیوع این بیماری بین ۱ تا ۲ درصد کل جمعیت می‏باشد، بنابراین در ایران حداقل ۶۰۰ هزار نفر به این بیماری مبتلا می‏باشند. پسوریازیس در بزرگسالان بیش از کودکان شایع است.

در حدود ۱۵ درصد افراد مبتلا به پسوریازیس ، به پسوریازیس آرتریت مبتلا می شوند که همراه با التهاب های دردناک و ناتوان کننده مفاصل است. گاهی با بهبود ضایعات پوستی، از شدت درد مفاصل هم کاسته می‏شود. پسوریازیس آرتریت در هر سنی ممکن است بروز پیدا کند اما در سنین ۳۰ تا ۵۰ سالگی شایع تر است.

درمان های موضعی در مبتلایان به پسوریازیس خفیف تا متوسط ، تاثیر به سزایی دارد. کرم ها و پمادهایی که التهاب، خارش و سرعت رشد سلول های پوستی را کاهش می دهند. داروهای موضعی شامل کرم های استروئیدی، مرطوب کننده ها، اسید سالیسیلک، آنترالین، رتینوئید ها، کلسی پوترین (شکلی از ویتامین D) و قطرا زغال است. شامپوهای قطران برای درمان پسوریازیس پوست سر مناسب است.

پسوریازیس ممکن است به دفعات عود کرده و شعله ور شود. محرک های شایع این بیماری عبارتند از: • آسیب یا عفونت پوست • استرس های روحی • داروهای خاص • سیگار • الکل

داروهای بیولوژیک یک جایگزین نسبتا جدید برای مبتلایان به پسوریازیس است. این داروها از سلول های زنده ساخته می شوند. شبیه بعضی داروهای قدیمی تر پسوریازیس، این داروها نیز فعالیت سیستم ایمنی را تغییر می دهند. داروهای بیولوژیک به شکل تزریقی یا انفوزیون داخل وریدی تجویز می شوند. از آنجا که این داروها سیستم ایمنی بدن را سکوب می کنند، بیمار در معرض جدی و بیشتر عفونت ها قرار می گیرد.

نور درمانی به کمک اشعه فرابنفش، در مبتلایان به پسوریازیس متوسط تا شدید، درمانی موثر است. در این درمان، پوست بیمار در معرض مقدار معین و کنترل شده اشعه فرابنفش قرار می گیرد. این کار در مطب پزشک و یا در خانه و با استفاده از دستگاه نوری خاص انجام می شود. پووا (PUVA) شکلی از نوردرمانی است از ترکیب دو عامل درمانی "Psoralen + UVA" اقتباس شده است. ابتدا به بیماران، دارویی به نام پسورالن داده می‏شود سپس بیماران ۱ تا ۲ ساعت بعد با دقت و احتیاط زیاد تحت تابش حساب شده نوعی خاصی از پرتوهای ماوراءبنفش نوعA یا(UVA) قرار می‏گیرند. معمولاً ۲۵ جلسه درمان در یک دوره درمانی دو یا سه ماهه لازم است تا پوست کاملاً درمان شود. حدود ۳۰ تا ۴۰ جلسه درمان در سال لازم است تا پسوریازیس را تحت کنترل نگه دارد. PUVA و UVB در درمان پسوریازیس بسیار موثر است اما ممکن است همراه با اثرات جانبی ناراحت کننده باشد.

پزشک با معاینه پوست، پوست سر و ناخن ها بیماری را تشخیص می دهد. بیوپسی برای تایید تشخیص نیز انجام می شود. اگر به درد و تورم مفاصل مبتلا هستید، پزشک ممکن است همچنین آزمایش خون و عکسبرداری برای تشخیص آرتریت تجویز کند. پسوریازیس قابل درمان نیست اما درمان های خوبی وجود دارد که می تواند علائم را تسکین داده و بیماری را تحت کنترل خود در آورد.